SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (2617)
Afmæliskvæði (13)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (31)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (8)
Bæjavísur (2)
Bænir og vers (22)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (34)
Ellikvæði (6)
Formannavísur (14)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (30)
Grýlukvæði (5)
Harmljóð (1)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (7)
Helgikvæði (44)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Náttúruljóð (50)
Rímur (202)
Sagnadansar (30)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (386)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (13)
Særingar (1)
Söguljóð (9)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (4)
Ættjarðarkvæði (38)
Ævikvæði (5)
Landsfundur Englismanna *bFyrsta ljóðlína:Mér er fyrir minni
Höfundur:Gunnar Pálsson
Heimild:Gunnar Sveinsson - Mappa II b. bls.401-405
Viðm.ártal:≈ 0
Lands fundi Englis manna
langt suður í heimi, við fyrstu fregn til Íslands frá Kaupinhafn fengna 1775 fagnað sem eftir fylgir Melod.: Státs mey sat í sorgum. Mér er fyrir minni meykóngurinn sá suður lengst í sjá, er hreyfir höfðings sinni. Áttu enskir lýðir úti harða vist, hétu á helgan Krist, sáu land um síðir. Sjóhraktir og sjúkir sigldu hafnar til, lukkan lét í vil, menn voru fyrir mjúkir. Ókennd var að öllu evropiskri þjóð þessi grundin góð, hýr með hrósi snjöllu. Enginn annar þekkti, annar skildi ei hinn, en svo var æran svinn, að þetta þá ei blekkti. Hlutaðist háleit meyja, helzt í góðu djörf, ljóna að lækna þörf, svo skatnar skyldu ei deyja. Hennar hrós sem bæri hvörgi fæ eg yrkt né mæta minning styrkt, fátækt með orðfæri. Hef eg ei heldur meira hér en ritað stár fengið inn í ár ljóst að lesa eður heyra. En kemur drottning dýra Dido mér í hug, er sýndi dáð og dug og hröktum velgjörð hýra. Kona og mildi-mætir mér í huga senn Melitiskir menn af gestrisninni ágætir. Heiðnir heiðri sinna, hafa menn oft það reynt, og kristnum benda beint að sýna sitt ei minna. Það mér gleði gefur, að göfug Englisþjóð elskar eðalmóð og hlutunum vit á hefur. Verða vina býti víst með ríkjum þeim heims í hvolfum tveim rækt með frægð og flýti. Kenning Krists hin hreina kemur og þangað inn lífs með ljóma sinn, er heiðna menn eg meina. Í þeirri skuggsjá þekkja þeir munu guð og sig, brögð svo banvænlig Belials nái ei blekkja. Forsjón guðs hin fríða, sem fyrir dylst ei neitt, held eg hafi leitt þangað þegna blíða. En víst er vandi á höndum að varast hvörs kyns last þeim kristnir kallast í fjarlægum löndum. Þar um mæli eg ei meira, minnst því kunnugt er um þá háttu hér; en aumt er illt að heyra. Óska eg alls hins bezta einni og hvörri þjóð dýrst fyrir drottins blóð og föðurs miskunn mesta. Norður lengst í landi, þar liggur sær um kring, stefin stutt eg syng suður í heim sjáandi. Ei gat orða bundizt andans vakið megn yfir fríðri fregn, vert er gott æ grundist. Far vel, kóngleg frúa, fari og þínir vel, þitt háleitt hjarta þel á lausnarann læri að trúa. |