Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
MyndinFyrsta ljóðlína:Þú manst hinn fagra morgun: með brosi þín hún beið
Höfundur:Þorsteinn Erlingsson
bls.43–45
Viðm.ártal:≈ 1900
Skýringar
Prentað í Öldinni 1. árg. 1893, 2. tbl. bls. 17–18.
1. Þú manst hinn fagra morgun: með brosi þín hún beiðí brúðarklæðum sínum og heimti þig á leið; þar þyrsti breiddan faðminn í armlög ungra sveina og opinn stóð hann hverjum sem þorði að koma og reyna.
2. Þá fannstu allt í einu sem eld í hverri taugog áfram þutu fætur, en lengra hugur flaug; svo bein og stutt var brautin að brunni nautna þinna, en brúður ung og fögur, og lítið til að vinna.
3. En túnið þitt var þrotið og þar var engin mær,en þér gekk fljótt á engjar en hún var ekki nær, en ljúft og létt var sporið þó lengdist brúðargangan um löndin þau hin næstu, um dalinn endilangan.
4. Þá leistu aftur, vinur, – það var þín dauðasynd;þá varð þitt fjör að lúa, þá hvarf hin fagra mynd; og væna sveitin víða sem var þér nóg og öllum: nú varð hún þröngur dalur og luktur háum fjöllum.
5. Og aldrei kom hún aftur, hin mæra myndin þín,því mænirðu upp úr dalnum, er sól á tindinn skín; þér finnst þinn dalur lítill, og myrk og meinleg ævi; þú minnkar bráðum sjálfur — og þá er allt við hæfi.
6. En augað lokkar himin — því hann er alltaf hárþó heimur þrengi neðra og sjónarhringur smár; og þegar morgunvindur af himni þoku hrekur, þinn huga stundum með sér á burt sá flótti tekur.
7. Þá er það alltaf fjallið, sem enn þér hugar frýr,og alltaf sama gátan: hvað hinum megin býr; því kannske er það dalur í kreppu nýrra heiða, en kannske líka ströndin og meginhafið breiða.
8. Við átján alda skræður nú eltist ráðlaus hönd,að opinberun spyrðu um þessi huldu lönd. Þér finst hún kannske fróðleg og fagurt margt þar inni — en fossahljóð er aldrei í landafræði þinni.
9. Því sá, sem hræðist fjallið og einlægt aftur snýr,fær aldrei leyst þá gátu: hvað hinum megin býr. En þeim sem eina lífið er bjarta brúðarmyndin, þeir brjótast upp á fjallið og upp á hæsta tindinn. |
