Vikivakar í gleðivöku 4

Enn kveður hann

Geðsamleg gulls lín,
gott ætla‘ eg þér.
Gjörðu svo vel góðin mín
gakktu með mér.

1 Minnst kann eg um mærðarslag;
þótt mýkja vildi‘ eg lítinn brag,
kem eg þó engun kvæði‘ í lag
svo kunni‘ að hæfa prýði þín,
geðsamleg gulls lín.
Þó hefi‘ eg lifað þann lukkudag
ljúf að fara með þér.
Gjörðu svo vel góðin mín
gakktu með mér.

2 Ei kann eg að hegða hljóðum
þótt hafi eg lyst að skemmta þjóðum;
allra síst hjá fríðum fljóðum
að fara í dans með kvæðin mín,
geðsamleg gullslín.
Hefi‘ eg þó samt í hyggjuslóðum
hróður að vanda þér.
Gjörðu svo vel góðin mín
gakktu með mér.

3 Þig hefi‘ eg séð af öllu eina
andlitshvíta og prýðishreina,
því ber huganum margt til meina,
má eg ei jafnan ná til þín,
geðsamleg gullslín.
Ástunum kann eg ekki‘ að leyna;
aumlega þetta fer.
Gjörðu svo vel góðin mín
gakktu með mér.

4 Mér er jafnan hægra’ um hjarta
þá horfi‘ eg á þig sprundið bjarta;
mjög fyrir sjónir myrkrið svarta
mínar dregur burtför þín,
geðsamleg gullslín.
Hirði‘ eg ei fyrir öðrum skarta,
þótt ærið haldi af sér.
Gjörðu svo vel góðin mín
gakktu með mér.

5 Hugsaðu til mín hringa tróða
þótt hverfi í burtu gamanið ljóða;
farðu nú vel með farfann rjóða
þótt fái’ eg af honum sorg og pín,
geðsamleg gullslín.
Nætur og daga gefi þér góða
græðarinn manna hér.
Gjörðu svo vel góðin mín
gakktu með mér.