Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
GiftingageisliFyrsta ljóðlína:Heyrðu mig vinur einu orði
Höfundur:Hallgrímur Ásmundsson
bls.254–259
Viðm.ártal:≈ 1825
Flokkur:Gamankvæði
Skýringar
Kvæði þetta ásamt ’Tobbusálmi’ hefur Ól[lafur] Runólfsson hripað niður eftir Arndísi Bjarnadóttur, sem hann var samtíða nokkur ár kringum fermingaraldur. Telur hann „líklegt að þau séu ekki mikið færð úr lagi, því að Arndís gamla var bæði næm og stálminnug.“ Arndís Bjarnadóttir (f. 1792) var barn á Borg í Skriðdal hjá Indriða bróður Hallgríms og Ólafur Runólfsson (1847–1927), skrásetjari kvæðanna, var í kringum fermingaraldur á Þorvaldsstöðum þar sem Hallgrímur bjó um tíma. Er ekki ólíklegt að Arndís hafi þá einnig MEIRA ↲
1. Heyrðu mig vinur einu orðieg vildi hvíslað hafa að þér. Hamingjan samt mér frá því forði fleirum að segja hvað til ber. Eg minnist á það því við þig: Þú ert ei skrafinn — grunar mig.
2. Eg á mér sonu ekki fáa,allir sem vita hér í sveit; suma af þeim ég segi smáa samt væn mannsefni, það ég veit. Sá elsti þó af öllum ber, á ári nítjánda talinn er.
3. Hann er íþróttamaður mestimenn sem hér tíðka innanlands, ég vænti honum lúti firða flestir fangbrögðum í um sveitakrans. Hann er reyndur að harðfengi, hann er efldur og snarmenni.
4. Ef byrjuð hér væri bændaglímabrögnum þá veittist gleðisjón, þá mundi hann voga þar að stíma, það er máske hann stóri Jón, sem standa kynni stinnt á beð og stæði fyrir þeim dálítið.
5. Hér í frásögn helst ég ypptihreppstjórasoninn glímdi við. Flestum þóttu þá fljót umskipti, fallega lék þá drengtetrið. Þú lætur bera ekki á. Ef það er lygi — svei mér þá.
6. Giftingarhugur er nú orðinní honum svo sem vonlegt er. Ein er hér fögur faldaskorðin flestöllum snótum af sem ber. Hann mundi líka, held ég sjá hvar álitlegast sýnast má.
7. Kenna mér sumir þá um þetta —það er nú reyndar ekki satt. Samt ef ég skyldi segja hið rétta í sumar upp hjá mér það datt, hvort ei væri komið enn í hann að eiga kannske með sig sjálfan.
8. Hann réði aftur hér til ansa,helst um jarðnæði mundi tregt. Mig tók þá sjálfan sem að stansa því svarið þótti mér skynsamlegt. Því lýgur ekki þanki minn, það er fornúftarpilturinn.
9. Þér nú skilninginn þetta gefurog þeim, sem bera kennsli‘ á mig, of lítið þá hann af mér hefur, ef ekki lítur í kringum sig. Síst færi miður — segi‘ ég enn — ef svo væri fleiri ungir menn.
10. Eg komst nú þannig þá að orði,þú skalt ei kvíða veslingur, og spurði hvar hann helst til horfði. Hann mændi beint í landsuður. Varla hægt honum varð um ans, vöknaði um augun listamanns.
11. Mér lá við þegar þá að vikna,því ég hef næma tilfinning, helst þá ég sé að saman kviknar sönn skynsemi og tilhneiging. Aftur ég vík til efnisins, eg vildi lítið minnast hins.
12. Þetta mér áður þankinn kenndi,þá veik ég svona máli að: Eg sá hvert þú sjónbaugum renndi. Sólin var í hádegisstað. Eg hygg hún gangi hægt og stillt, hækki og lækki sem þú vilt.
13. Hreppstjórinn er í horni þungur,hann læst ei þessu samkvæmur; honum þykir hann allt of ungur og kannske nokkuð fátækur. Hann finnur löngum eitthvað að — ekki er nú að marka það.
14. Hann segir: Þegar girt sig getigifta viljum við strákinn hvörn. Eg held ég ekki hopi fetið honum fyrir um þvílík börn. Hann á dögunum hér ég fann hreyttum við orðum þá saman:
15. Ætli þeir gamlir eigi að verða,er ei kátlegt að heyra það? Svoddan má æsku sómann skerða — sex um tvítugt — ellegar hvað? Ónei, það koma aldrei hér of snemma góðu dagarnir.
16. Hvað skal sá dráttur hafa að þýðahér þarf ei mikinn lærdóminn, og ár af ári eiga að bíða, þó allt vanti þar til búskapinn, þótt engin sé jörð og ekkert fé allt kemur það eftir hendinni.
17. Þeir segja hann hafi ei bagga bundiðné borið sig að skera torf. Að öllum verður eitthvað fundið, allt kemur þetta strax í horf. Þeir ætla hann hafi af mér keim ætíð að lafa á húsgangs reim.
18. Ef hans bollok ei verður verraog við mitt jafnast — nægir þá. Þótt efnin kunni einatt þverra einum er þetta varla að lá. Eg skal ei mikinn eiga auð ef að hann líður mikla nauð.
19. Eg sit yfir því sofinn og vakinnað saman þar komi laglegt bú. Eg mun til sjá að hreint óhrakinn hann verði fyrstu árin þrjú. Þó mér skuldirnar þrengi rammt úr þessu öllu klýf ég samt.
20. Sex þeir mér borða- seldu -skífurí sumar hérna á Eyrinni. Eg eyði þeim ekki á hvað drífur og ætla *þér piltkindinni. Og hvað sem fleira tínist til telja það upp ei núna vil.
21. Eg hef nú sagt þér svona af léttasitthvað er þessu heyrir til. Margt er samt fleira þó um þetta, á það ég síðar minnast vil. Varúð að brúka verður hvur. Vertu nú sæll og blessaður. 20.4. þér] þær [?] |
