Til sólarinnar*

Það morgnar. Sjá roðann, er færist um fjöll.
Fjörgjafinn himneski kyssir þar mjöll.
Á tindunum geislarnir glóa.
Skuggarnir hverfa og hvervetna’ er bjart.
hrakið af stóli er náttmyrkrið svart
og læðist um lautir og móa.

Gleðinnar móðir, þú glóbjarta sól,
er geislana sendir frá upphimins stól,
velkomin vertu oss öllum.
Þér fagna í hlíðunum stormhrakin strá,
stirðnuðu jurtirnar grundunum á
og hríslurnar hæst upp í fjöllum.

Fagna þér börnin með fölnaða kinn,
er finna þau vermandi ylgeisla þinn
mjúklega minnast við vanga.
Fagna þér hrumir og fjörvana menn,
fuglarnir húsvilltu lofa þig enn,
sem úti á gaddinum ganga.

Himnanna drottning, sem umfaðmar allt,
allt, sem í heimi er dapurt og kalt,
Iýs upp með ljósinu bjarta.
Syrgjendum grátperlur kysstu af kinn,
í kotbæinn fátæka Ijómaðu inn
og svalaðu sérhverju hjarta.