Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
SigurðarkviðaFyrsta ljóðlína:Nú skal kveða háan hróður
Höfundur:Þórbergur Þórðarson*
bls.bls. 101–105
Viðm.ártal:≈ 1925
Tímasetning:1921
Flokkur:Gamankvæði
1. Nú skal kveða háan hróðurhelgum þegn á Ísamóður, socialista Sigurði, barni lífs á blíðudögum, bækluðum af dönskum lögum, hrínandi’ út af helvíti.
2. Skolhærður með skens í augum,skemmtilegur fyllidraugum, reykjandi með rauðan staf, féhirðir og fleira talinn, fullur oft um táradaliinn siglir hann með sorgartraf.
3. Eitt sinn þessi yngismaðurúti’ í Höfn var trúlofaður danskri frú með dökkva brá. Töltu þau um tún og haga í Tivoli enti þessi saga; í rutschebanen féll hún frá.
4. Sveif hann þá á sorgarklæðisyngjandi í drykkjuæði Íslands til með ógnarsút, – svaf um daga, sat um nætur sorgbitinn við Maríu fætur; breiddi hún yfir hann bænaklút.
5. Feigðardraugur fornra árafátæklinga var að klára; örbirgð sú var ægileg. Fólkið svalt í sultarlónum, sumir urðu að heimskum flónum með hæfileika líka’ og ég.
6. Ríkir kýldu’ í háum höllumheljarvömb úr gylltum döllum, siðlausir við söng og vín, togaraskríll og tugthúskjánar, túristar og kaupmannsbjánar, klætt í pell og purpulín.
7. Erlendis sat allt í molum;enskir þrælar lifðu á kolum, en mellurnar á sjálfum sér. Kapitalið um kot og strendur komið var í fárra hendur. Lítið vildu þeir lána mér.
8. Ólafur sat úti að skrifa –á orgelnótum gerði lifa – móti þessum heimska her, en brandinn máls á Báru-fundum bölvandi skók öllum stundum Sigurður karl – og sómdi sér.
9. Vörur stíga, víxlar falla,vorið fyllir mjólkurdalla, náttúran er söm vð sig; stelpur lokka úti og inni, ástin brann í sálu þinni og skuldafúlgan fáránlig.
10. Lánstraustið var loks á förum,lífinu stefndi’ að dauðans vörum eymdarvofan ægileg. Situr hann nú sem sýslumaður í sínu rygti gjaldkeraður, orðinn hægfara’ eins og ég.
11. Vörur stíga, víxlar falla,vonir grána, stefnur lalla í kyrrstöðunnar fúafen. Þetta er heimsins sorgarsaga; svona gekk það alla daga. Stórmennskan er stundarlén.
12. Gefi þér drottinn góða daga,glæsilega lögmannshaga að leika þér í til lífsins kvelds. Stráin hækka, stormar lækka, stefnur deyja, skuldir fækka. Vermi þig glæður ástarelds. |
