Sígaunaljóð 4

1–4 Í verkum Lorca vísar græni liturinn gjarnan til hins brigðula og fallvalta. Honum fylgir tíðum sársauki venga svika og vonbrigða í ástum. Hann er tengdur tungli og hafi, holdi og dauða. Hann er hér tákn um vonbrigði, dauða og ást; ást sem er án ávaxtar, beisk og ótrygg. Tvær fyrstu ljóðlínur Svefngönguþulu fjalla um lífið og ástina, ást sem krefst hugrekkis og vogunar. Hinn lorkíski elskhugi sýnir þar að hann er staðráðinn í að taka heilshugar þátt í harmleik lífs síns. Í upphafi ljóðsins stendur hann í sömu sporum og hetjur harmleikjanna og hans bíða sams konar endalok og ósigur og bíða þeirra. — Brimrót tilfinninganna, sem birtist í fyrstu línum ljóðsins, er eins og örvæntingarfullt ákall eftir ástinni grænu og beisku sem hefur dauðann í för með sér.
29 Í skörðum Kabrafjalla, á mörkum Kordóvu og Granada, héldu sig frægir stigamenn á 9. öld.
47 leyf hér er skyndilega breytt yfir í 2. persónu fleirtölu á spænsku sem gefur til kynna að verið sé annaðhvort að ávarpa stúlkuna eða hóp áheyrenda.
51–52 Í þessum tveim línum koma saman þrír meginþættir ljóðsins: svalir stúlkunnar, tunglið og vatnið úr brunninum. Hinir fyrri tveir virðast endurspeglast í þeim síðasta.
59–60 Þegar Lorca víkur að þessum tveim ljóðlínum leggur hann áherslu á að mynd þeirra komi ósjálfrátt fram í huga sinn:
„Ef þið spyrjið mig hvers vegna ég segi „Kliða þúsund kristallsbjöllur, klingja og særa morgunroðann“, þá skal ég segja ykkur að ég hef séð þær í höndum engla og trjáa, en ég gæti ekki sagt meir og ennþá síður útskýrt merkingu þess.“ (Prosa, bls. 9)
77–78 Til þess að skilja betur þessa myndhverfingu ber að hafa í huga að í frumstæðum og einföldum heimi Sígaunaljóða hefur hið áþreifanlega og harða mest áhrif. Þess vegna er hið huglæga hlutgert svo að harðneskjulegur efnisheimurinn færist í aukana.