Sígaunaljóð 13

1–8 Í samtalinu skiptist á dimmur og uggvekjandi tónn í spurningum sonarins og svörum móðurinnar sem eru einskorðuð við raunveruleikann sem við blasir.
5 Ljóskerin fjögur í draugalegri þögninni skírskota til jarðarfara og dauða og sama má segja um uxana og rósirnar í 23. línu sem einnig magna dauðageiginn í ljóðinu.
7–8 Lesandinn skynjar návist sígaunanna, sem síðar eiga eftir að leika á lútur með höfuðenglunum í himnesku baksviði í línum 37–38, um leið og getið er um málminn sem þeir eru að vinna.
9–12 Hinir bleiku húsaturnar, sem fyrir koma í þessum línum, ásamt háum svalagöngum þar sem fólkið er að fægja kopar í upphafi ljóðsins, skapa skáldlegan heim, þar sem Granada ljómar með sígaunahæðinni Albaicín og arabísku hæðinni Alhambra hvora sínu megin við ána Darro. Jafnframt eru glampi tunglsigðarinnar og hinn síendurtekni bleiki litur forboðar hörmulegs dauða.
37–38 Hér lætur skáldið renna saman dýrð upphimins og veraldlegs heims sígaunanna til þess að ná fram hinum goðsagnakennda raunveruleika.
43–46 Auk þess að hafa bæði táknrænt og töfraþrungnið gildi minnir talan sjö á andalúsískar helgimyndir af sjö raunum Maríu meyjar. Til er fræg litateikning eftir Lorca sem heitir „Mær hinna sjö sverða.“ Hinar sjö raunir Maríu eru taldar: Spádómur Símeons (Lúkas 2.22–35), flóttinn til Egyptalands (Mattheus 2.13–15), Jesús týnist í helgidóminum í Jerúsalem (Lúkas 2.41–50), krossganga Jesú til Golgata, krossfesting Jesú (Jóhannes 19.17–39), dauði Jesú og síðan greftrun hans (Markús 15.42–47 og Jóhannes 19.38–42).
45 Hinir klofnu möttu mánageislar (opacas lunas) minna á kristöllun brotinna spegla sem er algengt tákn hjá Lorca, feigðarboði sem byggir á gamalli hjátrú.
47–50 Myndmálið, sem er allt að því súrrealistískt, skírskotar til hinnar vonlausu ástar sem sýnist leiða til dauðans.