Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
KistudansFyrsta ljóðlína:Herra einn hélt heiður og magt
Höfundur:Höfundur ókunnur
bls.115–125
Viðm.ártal:≈ 1500–1650
1. Herra einn hélt heiðr og magtog hóf í sínu landi. Allir hafa honum æru lagt, hann átti að stýra brandi sem oss var téð. Þeim var lofðung langt yfir menn listir allar léð.
2. Dóttir ól við drottning síndögling margra ríkja. Sú hefur fregnin flogið fyrir mig að fást muni ei hennar líkar. Sú er mér kær. Ber hún af hvörri bauga grund brúðrin þessi skær.
3. Heiðrað hefur hún hofmann einnhelst so enginn vissi, hæverskur var herrann sveinn, háa skemmu gisti. Hann kom þá. Vill hann tala við vella ey víst þegar hann það má.
4. Hennar kærinn kom þar oft,kurteis, brúði að finna. Bæði dag sem dimma nótt drósi[n] vill hann stinna. Hann unni heitt. Alla hefur auðar þöll elsku þegninn veitt.
5. Kæran fékk so kranka sóttþá komið var fram lengi. Öðlast *á henni einka fljótt. Hún átti að stýra mengi sú dýra frú. Heyra mátti í hilmirs höll til hljóða hennar nú.
6. „Æ, mín sætan,“ sagði hann,„sárt vill móðurinn þyngja, ég vil síst nú missa mál því mér er búið að springa,“ segir málmafreyr, „hörmuleg er sú hjartans pín ef hilmirs dóttir deyr.“
7. „Ei mun so, segir auðarbrú,“örvar nærri ganga, það er ei mein þó missir þú mína elsku langa,“ að auðarþöll tér, „heldur annað hlýtur sprund og hyggur so af mér.“
8. „Ég skal gefa þér góðan grip,lengi skal hann eiga. Ef gengur þú út á skatna skip skrýddur nöðru teiga,“ kvað auðþöll fín,“ „þú munt heldur hvað sem veldur hugsa meir til mín.“
9. „Kistu á eg mér,“ segir kurteist víf,“þú kannt henni upp að ljúka. Taktu áður en týnist líf,“ segir tvinna þöllin sjúka við tiginn mann. Sækja ætlar svinnur þegn; svíkja hyggst hún hann.
10. „Seilstu langt,“ segir laukarein,„það liggur niður í enda. Eg hefi fengið svo margföld mein eg má mér hvörgi venda“ að fljóðið biður. Steypir honum þá stoltarvíf í stóra kistu niður.
11. Læsti aftur laukagrundog lét á föður sinn kalla. Seggurinn kom á samri stund með sína garpa snjalla, sem eg vil tjá. Fagnar honum falda eik, fölna tók hún þá.
12. „Hvað vill mín dóttir“, að dögling kvað.Drós lét á mig kalla.“ „Ég vil biðja þig beint í stað,“ að brúðurin talar hin snjalla við bragning þá: „Útför mína, þú öðling, gjör allvel sem þú mátt.“
13. „Ég vil ei fé,“ segir faldanift,„né fagra bauga þína. Láttu fara,“ segir dúkadrift, „dýra kistu mína í dökkva mold so liggi þá með lystum á þá liðin er laukafold.“
14. Milding svarar sá mektugur varað meyjan skuli því ráða. Minntist hún við marga þar; hún missti lífs og náða sem oss er téð. Aldrei hefur auðar þöll öðling síðan séð.
15. Bumban trú eg barin var,organ skyldi þjóta, pípna hljóð að prófað var að peninga skyldi hún njóta þá hún var deyð. Kurteis djásnið að kvinnan bar komin í möttul reið.
16. Kistan var so harla stórhana hófu fjórir karlar, ofan í græna gröfina fór, gátu borið varla; þeir settu niður. Moldu ausa þeir mektugt víf sem mjög var þá til siður.
17. Kennimenn og klerkar sex,þeir kunnu fagurt að syngja; múkar lásu mektugt vers, margar klukkur hringja yfir henni þá, listarfólkið langa stund ljósunum héldu uppá.
18. Hvör frá eg öðrum teiknar til,tveir sáu þetta þjófar. Görpum þetta gekk í vil, þeir gjörðu slíkt að prófa, það grimmlegt hvinn: „Þú skalt ráða rétt í stað, Randver bróðir minn!“
19. Hölda sveitin heim fór þáþegar hulin var sveitin fríða. Þjófar hyggja þýfsku á; þegar að stundir líða þeir kváðu mál: „Hafðu, bróðir, beint með þér bæði reku og pál.“
20. „Höfum við allt það þurfum við,“þjófurinn talar hinn harði. Hlaupa þeir so hart í hlið heim að kirkjugarði, sem oss er tjáð, hvörsu að rekkar ruddust um, þeir réðu kistu að ná.
21. Spinka tók þá spjalda viður,spyrndi út öðrum gafli. Þjófar kasta kistu niður, kváðu brögð í tafli, sem eg vil tjá, hlaupa síðan heim í burt hvör sem fljótast má.
22. Heim er sá kominn sem hef eg fréttog haldinn er mestur í landi. Tunga mín er af tíðum létt, trú eg að þanninn standi kvæðið hér. Garpa sveit og göfug sprund geymi það hjá sér. |
