Gylltur hani

Löngu dauður og luktur eigin skel,
lifði ég sem keisarans hani: tómur,
í Miklagarði gall minn hvelli hljómur,
gulli sleginn ég rembdist og sperrti stél.

Þar til mig draumur vakti um veislunátt,
varð að ösku hamur, mig fór að dreyma:
Ég stend við dyr og húsið sefur, – heima –
mitt hjartað bernska slær í mildri sátt.

Inn um gætt ég mæni, máninn skín,
mamma og pabbi, – slitið viðargólf,
þú varst svo lengi? kemur kennd án orða.

Sorgin hrærði handan þungt sinn kólf
er hjartað sökk og hvarf mér draumsins sýn.
Ég gól á ný með gylltan keisarans borða.