Hulduljóð 1

Skáld er eg ei, en huldukonan kallar
og kveða biður hyggjuþungan beim,
mun eg því sitja meðan degi hallar
og mæddur smali fénu kemur heim,
þar sem að háan hamar fossinn skekur
og hulduþjóð til næturiðju vekur.

Þrumi’ eg á bergi, þýtur yfir hjalla
þokan að hylja mig og kaldan foss,
nú skal úr hlíðum hárra Tinnufjalla,
svo huldumeyjar þægan vinni koss,
óbrotinn söngur yfir dalinn líða
eins og úr holti spóaröddin þýða.

Þú sem að byggir hamrabýlin háu,
hjartanu mínu alla daga kær,
sólfagra mey! djúpt undir bergi bláu,
bústu að sitja vini þínum nær;
döggsvalur úði laugar lokkinn bleika,
ljós er af himni, næturmyndir reika.

Hvurs er að dyljast? harma sinna þungu,
hlægja þeir öld, er ræður þeim ei bót;
hvurs er að minnast? hins er hvurri tungu
- huganum í svo festa megi rót –
ætlanda væri eftir þeim að ræða
sem orka mætti veikan lýð að fræða.

Að fræða! hvur mun hirða hér um fræði?
heimskinginn gjörir sig að vanaþræl,
gleymd eru lýðnum landsins fornu kvæði,
leirburðarstagl og holtaþokuvæl
fyllir nú breiða byggð með aumlegt þvaður,
bragðdaufa rímu þylur vesæll maður.

Háðungarorð sem eyrun Huldu særa
ei skulu spilla ljóði voru meir;
sendið þér annan sanninn heim að færa
söngvurum yðar, Njörður! Þór! og Freyr!
og hvur sá ás sem ata þeir í kvæði
eirðinni gleymi og hefni sín í bræði.

Sólfagra mey! eg sé – nú leit minn andi
þann seglið vatt í byrnum undan Skor
og aldrei síðan aftur bar að landi –
Eggert! ó hyggstu þá að leita vor?
Marblæju votri varpar sér af herðum
vandlætishetjan sterkum búinn gerðum.

Hvað er í heimi, Hulda!? líf og andi,
hugsanir drottins sálum fjær og nær,
þar sem að bárur brjóta hval á sandi,
í brekku þar sem fjallaljósið grær;
þar sem að háleit hugmynd leið sér brýtur,
hann vissi það er andi vor nú lítur.

Ó, Eggert! þú varst ættarblóminn mesti,
og ættarjarðar þinnar heill og ljós;
blessaða stund! er fót hann aftur festi
á frjóvri grund við breiðan sævarós.
Sólfagra mey! hann svipast um með tárum,
saltdrifin hetja, stiginn upp af bárum.

Hví er hinn sterki úr hafi bláu genginn
á hauður sem í næturfaðmi þreyr,
veit ég að þegar værðin góða’ er fengin,
vinirnir gleyma’ að birtast framar meir;
ó, hve hann hefir eftir þráð að líta
ástarland sitt með tignarfaldinn hvíta.

Tárperlur bjartar titra þér í augum,
tindra þær gegnum fagurt lokkasafn,
sólfagra mey! því sjónar þinnar baugum
séður er aldrei kappi þessum jafn.
Þú elskar, Hulda! Eggert foldarblóma,
ættjarðar minnar stoð, og frænda sóma.

Ó, Eggert! hvursu er þinn gangur fagur!
útivist þín er vorðin löng og hörð;
kær er mér, faðir! komu þinnar dagur;
hann kyssir, Hulda! þína fósturjörð;
sólfagra mey! hann svipast um með tárum,
saltdrifin hetja, stiginn upp af bárum.

Þú elskar hann, þess ann eg honum glaður,
ástin er rík, og þú ert hennar dís;
hér vil eg sitja, hér er okkar staður,
ó, Hulda! þar til sól úr ægi rís.
Hallaðu lokkahöfði bjarta þínu,
mín Hulda kær! að vinarbrjósti mínu.

Hann svipast um, nú sefur allt í landi,
svæft hefir móðir börnin stór og smá,
fífil í haga, hrafn á klettabandi,
hraustan á dúni, veikan fjölum á;
hann svipast um í svölum næturvindi
um sund og völl að háum fjallatindi.

Hallaðu lokkahöfði bjarta þínu
að hjarta mér sem nú er glatt og traust,
hallaðu þér nú hægt að brjósti mínu;
hann hefir ekki starfað notalaust!
seint og að vonum svo fær góður njóta
sín og þess alls er vann hann oss til bóta.

Hann líður yfir ljósan jarðargróða,
litfögur blóm úr værum næturblund
smálíta upp að gleðja skáldið góða,
gleymir hann öðru’ og skoðar þau um stund;
nú hittir vinur vin á grænu engi.
„Velkominn, Eggert! dvelstu með oss lengi.“