Hvarf séra Odds frá Miklabæ 2

„Vötn“ í klaka kropin
kveða á aðra hlið,
gil og gljúfur opin
gapa hinni við.
Bergmál brýst og líður
bröttum eftir fellum.
Dunar dátt í svellum:
Dæmdur maður ríður!

   ________

Þegar ljósið deyr er allt dapurt og svart,
með deginum vangi bliknar.
Nú vaknar af rökkurmoldum margt, – 
í minningum dauðum kviknar.
Þótt beri þig fákurinn frái létt
svo frosnum glymur í brautum
þú *flýr ekki hópinn, sem þyrpir sér þétt,
þögull í hvilftum og lautum.

Hver andvökunótt, hver æðrustund,
alin í beyg og kvíða,
sjálfframdar hefndir sjúkri lund
saka, er ódæmdar bíða,
í lifandi myndum þig einblína á
með augum tærandi, köldum,
og svipinn þeim harmar liðnir ljá
frá lífs þíns einverukvöldum.

En hálfur máni af himinleið
slær helbjarma á mannanna ríki
og merkir skarpt þína miðnæturreið
á melinn í risalíki.
Þín fylgja, hún vex og færist þér nær
þótt á flóttanum heim þú náir
því gleymskunnar hnoss ei hlotið fær
neitt hjarta sem gleymsku þráir.