Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
ÁlfareiðinFyrsta ljóðlína:Stóð ég úti í tunglsljósi, stóð ég úti við skóg
Höfundur:Heine, Heinrich
Þýðandi:Jónas Hallgrímsson
Viðm.ártal:≈ 1850
Tímasetning:1843
Skýringar
Þýtt árið 1843. Eiginhandarrit er ekki til. Frumprentun í Fjölni, 6. ár, 1843. Einnig prentað í: Ljóðmæli eptir Jónas Hallgrímsson. B. Pjetursson og K. Gíslason hafa sjeð um prentunina. Khöfn 1847.
1. Stóð eg úti’ í tunglsljósi, stóð eg úti’ við skóg,stórir komu skarar, af álfum var þar nóg; blésu þeir á sönglúðra og bar þá að mér fljótt og bjöllurnar gullu á heiðskírri nótt.
2. Hleyptu þeir á fannhvítum hestum yfir grund,hornin jóa gullroðnu blika við lund; eins og þegar álftir af ísa grárri spöng fljúga austur heiði með fjaðraþyt og söng.
3. Heilsaði hún mér drottningin og hló að mér um leið,hló að mér og hleypti hestinum á skeið. Var það út af ástinni ungu sem eg ber? eða var það feigðin sem kallar að mér? Athugagreinar
Frumtexti Heines er undir öðrum hætti:
Durch den Wald, im Mondenscheine sah ich jüngst die Elfen reuten; ihre Hörner hört ich klingen, ihre Glöckchen hört ich läuten. Ihre weißen Rößlein trugen Güldnes Hirschgeweih und flogen Rasch dahin, wie wilde Schwäne Kam es durch die Luft gezogen. Lächelnd nickte mir die Köngin, Lächelnd, im Vorüberreuten. Galt das meiner neuen Liebe, Oder soll es Tod bedeuten? |
