SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3126)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Jónas Hallgrímsson 3cJónas Hallgrímsson III, þriðji hlutiBálkur:Jónas Hallgrímsson
Fyrsta ljóðlína:Í brekku einni var birkihrís
Höfundur:Jón Sigurðsson frá Kaldaðarnesi*
Heimild:Huginn. bls.46
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1907, 12. tbl.
Skýringar
Birtist í tímaritinu Huginn 1. árg., 12.tbl. 1907, bls. 46. Hluti af kvæðaflokki sem Jón flutti fram á hátíð Stúdentafélagsins og Íslendingafélags í Reykjavík 16. nóvember 1907, þegar 100 ár voru liðin frá fæðingu Jónasar Hallgrímssonar.
Þriðji hluti skiptist í þrjá bragarhætti, þetta er sá síðasti af þeim. Yfirskrift: Rödd.
Í brekku einni var birkihrís,
það bjóst til að verða’ að skóg. í horninu kuldinn hló. En sólin hátt upp á himin rís og hlýju liminu bjó. Það óx við sumar og sólarbað, en samt var ei þetta nóg. í horninu kuldinn hló. Því runnarnir hinir ei höfðust að og hrísið varð aldrei að skóg. Náttúran lagði mér ljóð í munn og landið mér ylinn bjó. í horninu kuldinn hló. Verðið þið allir að vænum runn! Það veit eg að brekkunni’ er nóg |