Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Króka-Refs rímur 13Króka-Refs rímur – Þrettánda ríma
KRÓKA-REFS RÍMUR
Bálkur:Króka-Refs rímur
Fyrsta ljóðlína:Tvennar sex fyrir tvinna rein
Höfundur:Hallgrímur Pétursson
Viðm.ártal:≈ 1650
Flokkur:Rímur
1. Tvennar sex fyrir tvinna reintaldi eg fram að sinni. Þrettánda er eftir ein, áður en sögunni linni.
2. Mœrðar kvörn er löngum lin,lýðir mega það sanna. Margslungið vill mælsku kyn menntaleysið banna.
3. Hef eg í vetur hugsað oft,helst um tíma langa, hvenœr mundu loks á loft ljóðin af Refi ganga.
4. Dagsverk mín eru drjúgum stutt,dauf er kveikin ljóða. Því er mœrðin misjafnt flutt, eg má hana varla bjóða.
5. Ástundan og orðamenntœtíð ljóðin krefja. Þeim er ekki þar við hent sem í þankann fleira vefja.
6. Burt í gusti Fenju faukFjölnirs kornið létta. Sœrðan bar eg Sviðrix hauk, er samdi kvœðið þetta.
7. Því skal orða lykja leið,langt vill kvœði þreyta. Sannlega ekki að Suptungs veið sé eg mér fœrt að leita.
8. Hœtti ýmsa hróðrar teinsá hvörri rímu vanda, fyrsta og síðsta sett skal eins, so mun eg láta standa.
9. Freyju tára foldin rjóð,fögur á kinn að líta, eignist þessi óbreytt ljóð, ef hún vildi nýta.
10. Nafni hennar hrósa þeir,úr hernaði koma tíðum. Riddarinn kann að rjóða geir og renna blakki fríðum.
11. Mansöngs hætti mœlskan treg,mál er söguna að enda. Hróðurinn skal um hyggju veg heim í Noreg venda.
12. Áður lýsti eg atburð þeimí óðar versi bráðu, fylgjarar Bárðar fóru heim og fjöri ræntan tjáðu.
13. Lét þá hilmir leita þess,sem lýsti vígi snjöllu, bæði um frón og fiska sess forgefins með öllu.
14. Vill þá setja mannamótmilding klæddur stáli. Hirðin þangað þusti fljót, þengils hlýddu máli.
15. Líflát Bárðar lýsti þarlofðung hefðar stælti, eftir því sem augljóst var, eins um Grana mælti.
16. Hölda sveit kvaðst herma sattaf hryggðar efnum köldum, líka Grani hreppti hratt hel af manna völdum.
17. „Helstan vissan hef eg gruní hyggju rótum bera, rétt sá Narfi raunar mun Refur Steinsson vera.
18. Nú vil eg“, kvað niflung frí,„nafnið hans so lengja: Króka-Refur kallist því kljúfur öglirs þvengja.
19. Þó hann reyndur þykist hérað þrótt og lista næmi, samt sem áður vitum vér vorri tign hvað sæmir.
20. Vil eg aðrir víti hanstil varnaðar taka megi.“ Mætur hlýddi múgur lands, milding dóminn segir.
21. „Skal það vera mandat mitt,mest ef kæmi að grandi, Ref skal hvörgi frjálst né fritt fjær eða nær í landi.“
22. Af þingi síðan þjóðin býst,þakin linna síki. Útlegð Refs er einatt lýst í öllu Noregs ríki.
23. Sá var maður í siklings her,seggir Eirík kalla, bróðir Grana, gátum vér, geymir Fofnis palla.
24. Þennan réði þengill fljóttþá til ferðar nefna, bauð hann skyldi búast skjótt bróður síns að hefna.
25. „Tuttugu þrenna tak þú hér“,tiggi náði greina, „firða valda í för með þér og ferju besta eina.
26. Láttu að vísu valið fleyvoðum nýjum tjalda. Dug þú vel og dvel nú ei til Danmerkur að halda.“
27. Eiríkur var ekki seinnöðlings boði hlýða. Drengurinn lætur dreka einn draga á æginn víða.
28. Ríkur hélt á Ránar miðmeð rekka sína skýra. Virðum frá eg veitti lið vinda örnin dýra.
29. Hýrum gusti hirðin klókhvítar voðir seldi. Skútan bráð til skriðar tók skerja túns um veldi.
30. Löngum stundu borðin breið,byr nam hægur fylgja. Kjölurinn dökkvar kólgur sneið, klofnar á súðum bylgja.
31. Strauk af megni strengja hindstorms í afli bráðu. Jöfurs menn við jafnan vind Jótlands höfnum náðu.
32. Festu breiðan flæðar gammferðina eftir langa. Ýtar litu að ægi fram aldraðan kompán ganga.
33. Ellibeygðan, búinn so,bókin náir greina, hafði stafi í höndum tvo, með hettu lasna eina.
34. Skegg hans er af hærum hvítt,hirðin þessa gáði. Þurfamaður þanninn blítt þegnum heilsa náði.
35. Eiríkur spurði örva brjótað ætt og nafni sínu. „Hirði eg ei“, kvað hinn á mót, „heiti að leyna mínu.
36. Mig má sveitin, sorgum bætt,Sigtrygg héðan af kalla. Norskur maður er eg að ætt, undi þar forðum varla.
37. Mörgum er það mikil skrift,þá mestum linnir frægðum, mig hefur ellin æsku svipt og öllum peninga nægðum.“
38. Eiríkur mælti ekki hljóðr:„Á eg hér lítið starfa. Þú munt kunna, karl minn góðr, að koma mér til þarfa.
39. Hefur hér ekki í sumar sést“,sverða talar beitir, „einn sá veitti meinið mest maður, er Refur heitir?“
40. Ei varð karli orða stans,ansar hjörva runni: „Sá eg Ref og syni hans síldar koma af brunni.
41. Einninn heyrði eg orðróm þann,ekki er þess að dylja, flestir mundu firðar hann fjöri ræna vilja.
42. Hvör skulu laun, ef höldar sjáhetju ráðastóru, syni hans og seggi þá, í sumar með honum vóru?“
43. Ansar sveitin illskuherðöldruðum hristir spjóta: „Mestan skyldi matarverð maðurinn gamli hljóta.“
44. Innir styggur enn með skileyðir linna síkja: „Matar vinna mun eg ei til málma rjóð að svíkja.
45. Skuli eg prúðan pretta halog pínu þungri valda, eyrir silfurs einn hvör skal af yður í launin gjalda.
46. Hugsist mér um humra miðhéðan burtu leita, stýrir ferða fyrst eg bið farkost mér að veita.“
47. Þessu kaupa kappar senn.kæti ber til handa. Nú skulu raunir Refi enn ráðalausum granda.
48. „Eiríkur og aðrir tveirörva Baldur finni. Ekki skal hér manna meir með oss fara að sinni.“
49. Sigtryggur kvaðst seggja försjálfur ráða mundu. Gengur síðan bauga bör burt á samri stundu.
50. Þessir allir ferðast fljótt,fæ eg tjáð í greinum. Komu síðan kappar ótt kátir að nesi einu.
51. Get eg yrði gæfan rýr,gegna þótti furðu. Hart að bragði höldar þrír höndum teknir urðu.
52. Reyrðir böndum rekkar hast,rigað sér ei gátu. Í fangelsi ýtar fast illa haldnir sátu.
53. Karl nam tötrum kasta fljótt,kom þar fleira manna. Að sjónum bragnar allir ótt aðrar leiðir kanna.
54. Lýðir sáu langskip tvennliggja þar í náðum. Voru hundrað vaskir menn víst á þessum báðum.
55. Þessa hafði svinnur sentsjóli danskra ríkja. Ei má rekkum reynast hent Ref af lífi svíkja.
56. Ýtar lögðu að ára glaðsem Eiríkur hafði að stýra, skjótleg urðu skipti um það, skatna unnu rýra.
57. Allir létu lífið sennloks í raunum vöndum, utan tíu Eiríks menn urðu teknir höndum.
58. Refur einn og arfar hanstil Eiríks síðan gengu. Mælti síðan so til sanns, sorgar herðist strengur:
59. „Nú er komin næsta hánauðin þér til handa. Hér máttu hann Sigtrygg sjá sem þig leiddi í vanda.
60. Kaupanautur þessi er þinnsem þig nam helst aðstoða, þú kannaðist lítt við klókskap minn, kominn ert því í voða.
61. Heit mín öll eg haldið hef,þó hugnast megi þér varla. Sjá þú nú að sönnu Ref, syni og menn hans alla.
62. Bróðir þinn fékk bana af mér,bótin sú má nægja. Fyrir það mun eg þyrma þér og þínu lífi vægja.“
63. Sagði hann þá við sverða meið:„Sorgum haldinn vöndum mér skal seggurinn sverja eið, síðan laus úr böndum.“
64. Efni máls og ræðu rættRefur so nam tína: „Hvorki mér né minni ætt mein um ævi sýna.
65. Haraldi einninn allt sé tjáðum atburð vorra skipta. Launaði eg sem lagði hann ráð lífi mig að svipta.
66. Fjöri hann ei *firrðir mig,fer það eftir vonum. Enginn skal þó einn fyrir sig óþarfari honum.“
67. Eiríkur sér eiðinn kaus,eins og Refur krafði. Síðan var hann látinn laus, lyndið sorgin vafði.
68. Hulinn geymdi harma binghalur frá norskum tiggja. Til burtferðar tólfræðing trú eg hann yrði að þiggja.
69. Reisan hans er römm og löng,rekkar húna tjalda, með nauðsynja naumleg föng náði burtu halda.
70. Skipið norska Refur réttræsir dönskum færði. Hef eg það af fræði frétt, fylkir gleði nærði.
71. Hátt hjá lýðum lofa vannlistamanninn dýra. Síðan náði so við hann sikling ríkur skýra:
72. „Nú mun eg“, vitur niflung tér,„nafni þínu breyta. Sannlega betur sómir þér Sigtryggur að heita.
73. Hrósa máttu nafnbót nú,njótur stáls, að vanda. Gullhring einn skalt eignast þú, á hann mörk að standa.
74. Á Vendilskaga vestur jörð“,kvað veitir *Hrumnirs teiga, „fjögur bú með gæðum gjörð gefins skaltu eiga.
75. Arfar þínir elstu tveiross hér skulu þéna. Að fylkirs ráðum fari þeir, frægðin mun ei réna.“
76. Þakkaði Refur þetta bertog þóttist lukku finna, á Vendilskaga vestur þvert vitjaði búa sinna.
77. Átján ár þar sat með sóm,so er greint í letri, til hugar kom að halda í Róm og heilsa sankti Pétri.
78. Á reisu þeirri rauna sóttRefur síðan hreppti, af nam draga afl og þrótt, önd frá lífi sleppti.
79. Ofsóknanna þoldi þjóst,þó með hyggju traustri. Í Frankaríki líkið ljóst liggur í munkaklaustri.
80. Arfar hans með dug og dáðdönskum þéntu tiggja. Kóngur Sveinn gaf köppum náð og *konföng væn að þiggja.
81. Af Steini kom sá kirkjuþjónkristnum var með lýðum, erkibiskup Absalón, á Valdimars tíðum.
82. Arfa hans, sem yngstur var,óðurinn Þormóð nefndi, til Íslands sigldi sóma snar, sinn þar bústað efndi.
83. Að Kvennabrekku settist sennsjálfur hlaðinn dyggðum. Hans voru synir hoskir menn haldnir á vesturbyggðum.
84. Tvinna Hildi tíu og þrjátaldi eg bragi senda. Sónar strengur sundrast má. Sagan er komin á enda.
84. Hríð með gróða, karfa kör,kaunið sært af undum, ferð um ís og bauga bör bragina færði sprundum.
86. Hvör sem ljóðin lítur stirð,því ljóst mig bernskan þvingar, bróðurlega bragna hirð bið eg leiðréttingar.
87. Hafi þökk þeir hlýddu senn,hölda sveit og fljóða. Lifi í friði frúr og menn. Falli bragurinn ljóða. |
