Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Króka-Refs rímur 6Króka-Refs rímur – Sjötta rímaBálkur:Króka-Refs rímur
Fyrsta ljóðlína:Hyggju glögg um veldis vild
Höfundur:Hallgrímur Pétursson
bls.52–63
Viðm.ártal:≈ 1650
Flokkur:Rímur
Sniðhent
1. Hyggju glögg um veldis vildviss má þessi heita, háttinn sjötta haldinn snilld hringa spöng að veita.
2. Sumir beima frama frömaf ferskum viskumœtti greiða ljóðin gamansöm góms méð ýmsum hœtti.
3. Full málsnillin fim er þeim,fest í list og sóma, kenninganna koma heim kœnir hreinum blóma.
4. Vitrum œtíð veitti létt,sem víða þjóðir heyra, kunna finna knýttan rétt Kvásirs ljósan dreyra.
5. Virðing forðum víst með hastvildar skáldin báru. Edda studdi flesta fast í fræða smíði kláru.
6. Þjóðin þaðan sannar svinnsækja rökin megi, hvör þau lærir, hann eg finn heppinn, slyppan eigi.
7. Með sjónarsteinum sjást hér eisoddan Eddu gæði, stirðar mærðir því eg þrey, þraut er að breyta kvœði.
8. Held eg sjaldan hreinum grun,ef hættir settir yrðu, hvörninn farnast mínum mun mansöngvunum stirðu.
9. Miðar að um Gríðar gráðgæða hljóðum vendi. Sniðhend fljóði friðar tjáð frœða ljóðin sendi.
10. Mansöngs glensið mitt er stutt,mælsku fölskar brunna. Bagan þegar brátt skal flutt, brúðir hlýða kunna.
11. Örðug mærðin áðan stríðöll þar falla náði, er húsareisir háði smíð, hoskur í visku láði.
12. Nesi ljósu nærri þarnjótar létu fleina, bónda reyndur bærinn var, bókin Vík má greina.
13. Þorgils tjörgu Týrinn hértel eg málið kalli, í fæstu bestur, órór er, að auki Víkur-Skalli.
14. Mörgum argur þótti þrátt,þorði firðum týna, slóttugur pretta glettið grátt geðið náði sýna.
15. Átti hrotta sveigir sásyni væna fjóra, tjáð í fræði trúum þá tignar þegna stóra.
16. Þengill ungur skíra skarskrúða Óðins dýra, aldurs gildur árin bar yfir ljúfa hlýra.
17. Ormur þar með annar hinn,eyðir nöðru skíða, Þorstein næstan þennan finn, þorir með geir að stríða.
18. Dóttur átti dýra sér,dáða þýða og ljósa, aldurs fylld að árum er, Ólufu vil eg glósa.
19. Heilla öllu hafti svipt,hennar Gunnar beiddi. Randa greindum rafti gift ristill ástir greiddi.
20. Í huga flýgur þetta þráttÞengil að kvongan snúa, dýra kjöri dóttur brátt dáða Hlíðar búa.
21. Kvenna vinnur varla hyllvigra hinn fagri sveigir, hneita brjóti holl því vill Helga fylgja eigi.
22. Áður um ljóða laut eg gat,létti og hætta vildi, hjá ríkum veikir ríta sat Refur í ljúfu gildi.
23. Þormóð hermi eg hýran þarhal með þelið prúða, fleina hlynur fyr sá var fóstri lista-brúðar.
24. Húsareisir gæfur gafgát að snótar bragði. Spektar vakti Refur raf, við reyndan bónda sagði:
25. „Dóttur áttu, geira grér,geðugri fæðist engi, klæða tróðu kjöri eg mér, ef kost þann bestan fengi.“
26. Þýður brúðar fóstri fyrstfýsti mest á þetta. Bóndinn greindur best með list býður ráðið setta.
27. Hlífa ljúfum hét þá brjótheimilis frómur stjóri, hann lystuga festa láta snót, so lestist þjósturinn stóri.
28. Meir við dýran mælir halmeiðir prúður skjalda: „Eitt með réttu skilorð skal skjóma geymir halda.
29. Búsráð ljós og bónda mundmeð besta kosti hreina býð eg fróðum branda Þund“, Björn nam einn að greina.
30. „Öllu snjallur ráð þú rétt,ranni og svinnu mengi. Vil eg hvíla og hætta slétt, halda völdin engi.“
31. Lofaði Refur fyrst því fast,fleira ber til lukku. Vínið hreina best ei brast, brullaup snjallir drukku.
32. Sumarið blóma bliku jók,breytist vetrar lúi. Refur gæfuríkur tók ráð yfir auð og búi.
33. Frægum mágum féll með snill,fékk hann lukku hrósa, auð og gæðin öll, er vill, ástir bestu kjósa.
34. Stundar branda bráður smíðbrjótur í sveitum heima. Gæfleg afla gáði þýð grundin brenndra seima.
35. Björn var gjarnan blíður, fróður,brátt nam sóttir hreppa. Gamall, hrumur maður móður mundi öndu sleppa.
36. Helgu fylgir heillin snjöll,hvörgi sorgir mæða. Virðug gjörði vella þöll vænan svein að fæða.
37. Afans ljúfa heiti hlaut,hlaðinn fríðleiks blóma, stála þolir strit í þraut, Steinn var gjarn á sóma.
38. Að úti vetrartímum tveimtrúnaðar sveini gjörnum, bróðir fæðist frómur þeim. Fjölgaði Helga börnum.
39. Hamingjan fróm nam hringa spöngheilsu frjálsa veita. Sorgar byrgist bungan löng. Björn skal sveinninn heita.
40. Hvör einn þeirra hýru ljær,þá hrærast varir kláru. Hárin dýr og hörundin skær hlýrar kærir báru.
41. Átta rétt um árin þarað ævinni Refur gáði, hlífa kljúfur kyr þá var með kænsku á grensku láði.
42. Eitt sinn skjótt að skeði það,sem skýri eg hér með rétti, byrðing furðu fríðan að fróður á smíðar setti.
43. Föng við tanga fjöru nærfestist næsta tíðum. Þorgils arga er nú bær á anness hinni síðu.
44. Hrófið Refur ráðagóðurreisir á nesi miðju. Hélt ávallt so hraður, fróður hann á sinni iðju.
45. Eitt sinn rétt er innt, að seintfrá erfiði þarfur gengi. Kappinn slyppur brýnt og beint burðugur ferðast lengi.
46. Næsta hast á nóttin datt,nú er degi fjarri, einn nam björn að hitta hratt hvítan götu nærri.
47. Víkur klókur víst með hasttil vegar ígultanni, veiðibráðan fýsti fast í fæðu af dauðum manni.
48. Handar rændur hreinni vörnhugsar strax á stundu, að etja biti einn við björn ekki hrökkva mundu.
49. Snúðugur síðan sneri för,snöggt mun hægt á pínu, lundar reyndur, æru ör ofan að hrófi sínu.
50. Öxi flugs nú þrifinn þreif,þaðan á leið nam renna, úr hafi yfir drífan dreif, dýrs nam förin kenna.
51. Kom þá framur fleina hlynur,er fyrr sá dýrið standa, honum sýnist húnninn linur, heftur með sviptan anda.
52. Vitur gat að vissu þessvera þar til þarfa, þýður eyðir Þjassa vers, Þorgils marga arfa.
53. Fúsir hrósa frama þeimfjórir hlýrar mundu. Kom þá sómasamur heim seggur á glöggri stundu.
54. Í hætti settum hulið hjaleg hlýt til þrautar teygja. Með hófi Refur hvíla skal, hér er um fleira að segja.
55. Hlýrar þeir, eg hefi afhróðurinn tjáð fyrir stuttu, ára dýra dúfu á haf dáða snauðir fluttu.
56. Fiska kaskir föngin slyngfærðu á borði kláru, öfund vafinn angurs bing æstan þjóstinn báru.
57. Frá sem deigir fóru mar,fæst með listum unnu, dárar fjórir dýrið þar deyða í náðum kunnu.
58. Heim er komu hróðugir, þaðharkaverkið prísa. Skallinn illi bræður bað brátt nú fréttum lýsa.
59. Unnar finna engin föngýtar létust nærri. „Þó eru nú“, kvað Þengill, „ströng þjarka verkin stærri.
60. Orku styrka ætíð létoss með vissu giftan. Hún þann eina hvítan get höfum lífi sviptan.“
61. Sonum sínum senn þá vannsvartur furtur hrósa. Þengill ungi enn við hann aumur nam so glósa.
62. „Lista bestu lofi aflítið hljótum gjalda. Hugar ragur Refur gaf rétt að mættum halda.
63. Fundin sýndi förin snjór,féll hans allur kraftur. Hræddari meiddum héra fór að hrófinu Refur aftur.“
64. Randa Þundur þá við hló.Þetta brátt fram tíndist: „Af meiðsla hræðslu mígið þó mér í förin sýndist.
65. Ragari hugur“, hæðinn kvað,„held eg aldri kæmi Grænlands fróni fríðu að fyrri með verra næmi.
66. Bakmáll, svikull, fólskur, falskur“,fleira gaurinn sagði. En hæru dárinn dælskur, valskur, dapur pápinn þagði.
67. Þengil angur ærið skerillur karlinn þagði, stirðan furðu geira grér greitt því fátt til lagði.
68. Þorgils argur þetta bráttþanninn innir hrönnum: „Líst mér næsta ljótt og fátt leiða af skræðu mönnum.
69. Grenska kænska kunna mennkveða prúða drengi, kvíðarjóðar kinnar enn kærir bera lengi.
70. Flugs mun vaxa rimman römm,Refur hinn gæfuþunni landi greindu grimm er skömm, giftu hafti unni.
71. Vildi eg aldrei mikil mökvið manninn þennan eiga, greina mun þar rík til rök rétt með hætti mega.
72. Á Ísa ljósu landi um stundlést eg næsta bíða, reiðibráðan randa Þund reyndar kenndi síðan.
73. Níundu frá eg nótt að þráttnáttúru rétt að missti, í kvenmynd sanna breyttur brátt brögðin frygða lysti.
74. Ógna fregnin fór hans þar,fast enn næsta stendur, Refur um ævi rýr að var, ragur og huglaus kenndur.
75. Yður ráða vel eg vil“,vill so karlinn tína, „ekki nokkur skuluð skil skjóma geymir sýna.“
76. Þögnuðu bragnar þá með því,þanninn linni ræða. Lítt þó sett sé lagi í, læsi eg húsi kvæða. |
