Það var nú í maí -

Það var nú í maí að vorgyðjan sveif
með vængjanna þróttmiklu slögum
er með sér vorn anda í æskunni hreif
og allt fram að síðustu dögum.
– Nú þrammar hér vetrarins þungstíga tröll
um þjóðvegu byggða og firnindin öll.

Það var nú í maí er vorgyðjan sveif
að vorljóðin ómuðu á strengjum.
er svartnættis þagnfólkum svipti á dreif
og seiddi burt lokur úr kengjum
– Nú lætur í gaddbylsins hreggnösum hátt
og holbarka Ránar á skammdegis nátt.

Það var nú í maí er vorgyðjan sveif
að vorljóðin ómuðu á strengjum,
að fannirnar leysti úr fjallanna kleif,
úr fornbýlum sköflum og hengjum.
– Nú stálhleður veturinn vígskörð sín í
og verkefni fær handa sumri á ný.

Það var nú í maí er vorgyðjan sveif
að vorljóðin ómuðu á strengjum,
að fannirnar leysti úr fjallanna kleif,
að frjóvguðust rósir á engjum.
– Nú bylshöndin ómjúka beygir þau strá
er blærinn og daggirnar föðmuðu þá.

Það var nú í maí er vorgyðjan sveif
að vorljóðin ómuðu á strengjum,
að fannirnar leysti úr fjallanna kleif,
og frjóvguðust rósir á engjum.
– En nú ríkir illvígur nóvember hér
– og nú sleit hann hörpunnar streng fyrir mér.

Og þá er að lúta og leggja undir flatt
og láta þann harðstjóra ráða.
Að gjalda ’onum þegjandi gremjuna í skatt,
og ganga til andlegra náða
er skammdegis Kaldbakur skyggir á sól
og skelfir oss vegalaust útburðargól.

Að það geri hinn roskni, mér ráð hefði virst,
sem raular nú strenglaus á haka.
En þú spriklar, ungmenni, frameftir fyrst
og fram úr ef skyldirðu vaka,
þá reynirðu að ýta við okkur á ný,
en árrisul vorgyðjan svífur við ský.

En skyldi ég liggja í láginni þá
og löglega og svikalaust dauður
ei hart máttu taka á helköldum ná
þótt hann verði snúninga trauður.
En lifandi og heilan ef hittirðu mig
ég hlaupa skal, barn mitt, apríl fyrir þig.