Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Þorrabálkur *Fyrsta ljóðlína:Eg hefi kennt / á annmarka ljótum
Höfundur:Snorri Björnsson, Húsafelli
Heimild:Lbs 851 4to. bls.128–135
Viðm.ártal:≈ 1775
Flokkur:Þorrakvæði
Kveðinn af síra Snorra Björnssyni á Húsafelli. Með ljúflingslag.
1. Eg hefi kenntá annmarka ljótum, sjaldan get eg sofið í rökkrum. Því tek eg það ráð eg þyl í feld minn og ræð það af að raula bögu.
2. Barnaskap veit egþó brekótt séu, ljá þau oft eyrun ljúflingskvæðum þó efnið sé ekki atkvæðamikið eða málsnilld fögur mynduð í orðum.
3. Býð eg þeim nýjanbálk ljóðmæltan, efnið er víst atburða hárra. Þau trúa oftast því sem að satt er og rengja mig aldrei um réttmæli diktuð.
4. Það bar til fréttaá föstudagskvöldi þá vóru vikur þrettán af vetri; héldu rímfróðir að hálfnaður væri hann; mig minnir svo líka það mundi rétt talið.
5. Úti reikaði egeftir dagsetur. Þá var himinn blár en heiðar stjörnur, fold hjarnfrosin, fallinn hrímhéla, breki lognhvítur og blika með hafi.
6. Heyrði eg til suðurshark fór mikið sem reið dunaði eða rynni grjótskriða fjallbrekktan veg fyrir stórbjörg ofan, gnúði alheimur en grund nötraði.
7. Glöggvara vildi eggæta að þessu og launskelkaður lagði við hlustir. Heyrði eg því næst sem á harða skeiði albryddur jór ísa sprengdi.
8. Velti eg sjónhjólum,varð eg brúnhvolfi, hélt eg yfir augum höndum báðum, sá eg eldingar sindra úr grjóti og svellum úr snæljós brenna.
9. Gjörla sá eg þágráan skýflóka svo ímyndar sem mann á hesti. Stóð eg og horfði, það stefndi rétt á mig; reyndar var það einn rubbungur mikill.
10. Sat á flughvötumfáki steingráum stórmannlegur í steindum söðli, gullreimaðan reið við hrynjanda og stóð stinnlega í stigreipum.
11. Hafði á höfðihjálm gullroðinn; hár sem mjöll í hrokknum lokkum, búk huldi drifhvít hringabrynja og brynhosur á báðum leggjum.
12. Reið við sporaspennta að ökklum, spjátrungslegur, en spíru af gulli hafði í hendi hægri greypta, ekki ólíka einihríslu.
13. Svo sem hissaaf sjón þessari, hálfskelkaður, hugsaði eg þetta: Nú mundi hollast að hlaupa í bæinn, loka aftur hurðu og láta ekki sjá mig.
14. Hitt þenkti egóheimamannlegt nær kaurteisisgestir kæmu að garði í myrkrið að hlaupa sem mús í holu eða melrakki ragur í moldargjótu.
15. Ekki óviðlíktog Óttar forðum herti eg hugann heldur mannlega, gekk svo á móti gesti komanda, kippti upp buxum og kampinn þerraði.
16. Bugtaði eg dausinní báðum mjöðmum og heilan beiddi heim að ríða. Hann tók kveðju *hóft, þó seinlega, stöðvaði hestinn og sté af baki.
17. Spurði eg að heitihöfðingja þennan. Svakalegur mér svaraði þessu: „Mér þykir þú ei mannglöggur vera eða hefurðu aldrei heyrt mín getið?
18. Það var fyrir löngueg lofðungs bar stórráður nafn að stöðvum Dana. Heiti eg Þorri, hefir eg vítt um fold forn-frosta farið Ísa.
19. Frægstur þótti egfyrr döglinga, allir mér þéntu með æru og virðing þeir eð hörga hof hátimbruðu; var eg að blótum boðinn fornmanna.
20. Heimti eg skattaog skyldur af þegnum, í mánuð heilan mun eg þá gista hitt þó eg viti að húsfreyjum muni kostnaður þykja að kræsa órétti.
21. Læt eg kotungakenna á hörðu sem kunna ekki kóngum að fagna. Hristi eg vönd minn, hama reiðjórar, sveifla eg burt heyjum, svengjast baulur.
22. Læt eg Elrishundóþrotlegum allar jarðir eta tönnum. Sá kann kalda kjafta urrandi klyfja gráðugur og geyja hvellt síðan.
23. Læt eg álfröðulÝmis heila og skurvan hylja hausskel jötuns. Gnýr *of þrumir á *ganleiðum, hvín í hlíðum *hafglymjandi.
24. Læt eg dynfaradrótt um *geira og vindflets tár vítt um steypast. Falla fossar, fölnar *hársagar, aur uppfærist en jörð trosnar.
25. Læt eg *Íugtannaloks kófsvitna og glugga vatni gamma dreifa yfir dýr nytja og drótt *mögur en *fletvargar falla að grunni.
26. Læt eg Miðgarðsvargvekja haföldur og háfar uns hrína brúðir. Leikur á reiði Leiknis dreyri af jötunmóð Jörmunganda.
27. Læt eg Yggdrasilsallt að rótum ask brotsvigna upp í limar og grundvallaðar greyptar allar Gandálfs og *Þorins gáttir skjálfa.“
28. Allt sagði hann Þorriófregið þetta, svo var hann ljúfur; en lofðung spurði eg: „Hví ríðið þér hilmir einsaman? Heima mun hirð þín að Hróarskeldu.“
29. „Sveina ei þarf eg“,svaraði Þorri, „flestir oss vegir fornkunnir eru; léði oss haugspori landkort gamalt, vel mun það duga svo villumst eigi.
30. Kemur á eftirkona, ofláti, þorngrund ríður við þrjátigu sveina, skaphörð dóttir, skörungur mikill. Með *hamfari fyrrum henni rændi.
31. Hrólfur úr Bergi,hamrammur jötunn.. Niðji vor, hennar, Nórr leitaði. Þá var Norvegur numinn fyrst um en Hrólfur og Nórr hjuggust vígþroti.
32. Kvaðst hún viðkomaá *Kotslæk mundi. Karlinn sem býr þar kann henni fagna. Sá er skýr nóg að skrafa við Góu og minnugur líka að muna orð hennar.“
33. Mælti eg við vísirhvört vildi hann eigi vera svo góður að ganga í bæinn eða hitt þá hann biði á meðan eg sækti hönum svaladrykk lítinn.
34. Það kvaðst hann eigiþiggja vilja. Mál er að ríða, mun eg ei lengur að svo hrörlegum híbýlum dvelja. Áttú börn mörg og búföng lítil.“
35. Stökk á bak sjóliog studdist hvergi. Aldrei sá eg svo arinhauk frækinn. Kveðja var örstutt, kenndi jór spora; hvarf hann mér síðan og hleypti út í myrkrið.
36. Vekraði eg sporiðog veik í bæinn; var mér þá sveita væta undir toppi; latti eg ekki þótt lofðung riði; stóð mér stuggur mjög af stillir gömlum
37. því á meðanvið mæltum saman gætti eg gjörla að grams búningi. Hjálmurinn var þá hetta úlfgrá hulin öll saman hrævareldi.
38. Hárlokkar vóru þáhrímdringlar freðnir og kampar sem karrar kolryðgaðir. Veit eg að meyjum mjúkvöruðum kynlegt mun þykja að kyssa hann Þorra.
39. Brynjan sem skýldibol jöfurs var loðin há blaut af ljósri meri. en silkikufl dökkur sem hana huldi hæra prjónuð úr hári brúnu.
40. Allt hvað mér sýndistáður við gulli merkti eg vera maurildi líkast eða gráljósu glundri af draugum. Svo er því varið að sjá ógjörla.
41. Nú hefi eg þuluþulda í skautfeld; best mun Litars far lendi á sandi. Bálkurinn er kveðinn en buðlung riðinn. Lifi lýðir vel! Ljós skín í húsi. |
