Jónas Hallgrímsson 4

Lof sé yður, þér landnámsmenn, 
er landið vort ástkæra byggðu! 
Af sögunnar eldi í sál eg brenn, 
og sólin stjörnunum hermir enn, 
er hún ljómaði’ á skildina skyggðu.

Gátuð þér haldist í grafarró
og gátuð þér varist bræði, 
er börnin fóru að brenna skóg 
og boðorðum ykkar fleygðu’ í sjó. 
– Nú hjó stormurinn strandhögg í næði. 

Þegar alt var í eyði’ og tóm 
og enginn var hryggur né glaður, 
í gegnum dauðann vér heyrðum hljóm 
og hrópað á fólkið með djúpum róm. 
– Það var lifnaður landnámsmaður. 

Ilt er að búa við brunasand, 
er byggir stormurinn ólmi; 
– í náttúrunni þú namst þér land, 
ei næðingar vinna þeim bletti grand, 
hann er grænn eins og Gunnarshólmi.