Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
SkógarilmurFyrsta ljóðlína:Ég byrgist við runnalimið lágt
Höfundur:Einar Benediktsson
Heimild:Einar Benediktsson: Ljóðmæli II. bls.54–56
Viðm.ártal:≈ 1925
Skýringar
Tvíliðir standa stundum í þríliðar stað og forliðurinn fellur niður í stöku tilviki. Oftast fylgir Einar þó mynstri háttarins.
1. Ég byrgist við runnalimið lágt.Í lognkyrrð öll hlíðin glitrar. Sólin sér hallar frá hádegisátt. Ég hlusta á skógarins andardrátt og ilmbylgjan um mig titrar.
2. Hún streymir og ber á brott minn hugtil baka, til liðinna daga. Mér gleymast árin mín tug eftir tug, mér tíminn finnst horfinn sem örvar flug og allt sem ein augnablikssaga. –
3. Ég minnist, ég minnist eins dýrðardagsí dögun míns vaknandi anda, þá lund mín var blíð og bljúg sem vax. Í barnahóp lék ég til sólarlags um ilmskóg sem eldar nú granda.
4. Og rétt eins og nú ég byrgðist við björkmeð blikandi, titrandi greinum. Ég var þar í felum, í ungviðsins örk, alsæll og fávís sem dýrið á mörk, í sveimi af hrópandi sveinum.
5. Í gegnum laufþaksins ljóra ég sáljómann af vorinu bjarta. Mig snart einn geisli frá bláloftsins brá; ég brjótast og iða fann lífsins þrá í eggskurns hjúpi míns hjarta.
6. Ég hlustaði á þrastanna mjúka málvið moldina bundna og þunga og hneigði mín eyru að hljómsins skál; ég hreyfast fann einhvern kraft mér í sál sem vængi hins ófleyga unga.
7. – Ég man þennan töfrandi birkiblæog bjarmann á vordagsins hvarmi, sem fyrst dró mín augu að algeimsins sæ, sem andaði fyrst á eitt skjálfandi fræ er byrgðist mér djúpt í barmi.
8. Nú finn ég hve ilmbylgjan að mér bermeð eldsárum, tregandi kvíða hið liðna, hið horfna sem liðið er. Lund mína minningar-bjarminn sker og svipir í augum mér svíða.
9. Ég kenni ei lengur þá kvikandi þráþó kvaki skógarins þrestir. Með alvöru hljóðri er himinsins brá, mörg hjarta míns fræ eru kulnuð strá og sólgeislar vonanna sestir.
10. Helið og gleymskan sinn höggstað á,þar hlaðast þeir visnu kestir. Björkin, sem minningin berst mér frá, er brennd og runnurinn felldur í lág og drengirnir dánir flestir.
11. En nú er minn hugur þó heill og frjáls,ég hlusta þá náttúran þegir. Ég veit hvað stenst eyðingu axar og báls. Minn andi er vaknaður til sín sjálfs og vængirnir vaxnir og fleygir. |
