Enn eitt kvæðiskorn að mann játar ...

Enn eitt kvæðis korn að mann játar hann vilji líða það að höndum kemur í nafni Drottins.
Hæsti Jesú, fyrir helgan þín
hjálpaðu lífi mínu,
þó er mér ljúft að líða í nafni þínu.
Margt trú eg hrelli mína önd,
mótlætið og sorgarbönd.
Vertu mér Jesú við hægri hönd,
hjálp og stoð í pínu;
þá er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Því ekki varir allan tíð
eymdin þessi hörð og stríð,
heldur mun þín mildi blíð
miskunna lífi mínu;
því er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Og fyr sáru sjálfs þíns pín
syndir muntu afmá mín,
því burt er horfin bræðin þín
blóðs fyrir rauða línu,
því er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Hér með muntu hjá mér stá
hjari eg meðan jörðu á,
blíðar einninn bænir sjá
þá bið eg af hjarta fínu;
því er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Tiginn mun upp teikna þær
þinn tignar fingur, andinn skær,
hæfilegt gjör það, herrann kær,
mitt hjarta geðinu þínu;
þá er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Allt mitt traust það er á þér,
að aldrei munir þú gleyma mér,
síst þá dauðinn sundur sker
sál frá lífi mínu;
því er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Heldur þegar héðan fer
af húsi því sem byggði hún hér
til himna hana hefur með þér,
heims frá allri pínu;
þá er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Þar plagar mig hvörki sorg né sótt,
sálu minni er þar rótt.
Af helgum vísdóm er hjartað frótt
hreinsað blóði þínu;
þá er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Eins og sólin eg þá skín,
eru þá burtu tötrar mín,
rósað er þá mitt rykkilín
rauðu blóði þínu;
þá er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Þitt nafnið, Jesú, mun þá mér
mildast lýsa hvar eg fer,
fæða mín það ávallt er
og örkumsl bæta pínu;
því er mér ljúft að líða í nafni þínu.

Að heyra er það heldur mætt,
hjartað fær það allvel kætt,
Jesús nafnið, Jesús sætt,
ilmur í munni mínum;
því er mér ljúft að líða í nafni þínu.
(Vísnabók Guðbrands 1612 (útg. 2000), bls. 323–324)