A 013 - Hymnus. Dies est leticiae parnum

Hymnus. Dies est leticiae parnum
Með sínu lagi.

1. Hátíð hæst er haldin sú,
himnakóngs tilkoma.
Af meyjarlífi lausnarinn nú
lét sér fæðing sóma.
Dásamligur er sveinninn sá,
sæmdum prýddur mest sem má
í manndómligum hætti.
Allt er honum ónýtt hjá,
öngum vinnst að segja frá
hans guðdóms dýrðarmætti.
Guðs son kom af einni mey,
eins og rós ber lilja.
Manns náttúra orkar ei
atburð þann að skilja.
Af frú María fæddur er,
þann fyr upphafi játum vér,
skapara heims og herra.
Móðurbrjóst þann metta hér
mjólk skírlífis sem þó ber
aldur eilífð stærra.

Sólin skín í gegnum gler
og gjörir ei spilling neina.
Fyrir og eftir fæðing er
óspillt meyjan hreina.
Sæl var hún sem sæmd þá fékk,
að soddan barni ólétt gekk
og Guð í heiminn fæddi.
Heppin brjóst, þrenningu þekk,
þann til létu mjólkurdrykk,
sem sjálfan Guð vel saddi.

Hirðar vöktu heila nátt,
hjarðar sinnar gæta.
Engill Guðs þeim birtist brátt,
boðar gleði sæta:
Borinn er kóngur himna hreinn,
í hörðum stalli liggur sveinn,
vafinn í vondum reifum.
Sá er Drottinn engla einn,
Adams barna finnst ei neinn,
hvers vænleik vér svo leyfum.