Verðskuldan Jesú Krists

Sannkristinna söngur hljómi!
Sætt Guð faðir vegsamist!
Himinn og jörðin hans að dómi
hófst og síðast umbreyttist;
gaf hann son sinn, gleðihnoss,
gaf sig í honum föður oss; –
í synd og dauða sártapaðir,
til sælu-vonar nýskapaðir.

Jesús syndafórn oss fyllti
forlíkun með dauðans þraut,
þá loks dómarann stranga stillti
er sterkt fangelsi grafar braut;
deyði hann, það vor dómur var,
dýrð sé Kristó aftur þar!
ódauðleiks kom alinn blóma,
oss hann bauð að stunda sóma.

Sá má deyja er syndgað hefur,
sekt og dauðinn vort það er,
lífið af náð Guð oss gefur
greitt í Jesú píslum hér.
Hel þótt daga hefti tal
herfang grafar sál ei skal!
Hjúpi steypir hún segjandi:
holdið rotnar – eg fagnandi.

Eg einn andi, eg og fæðist
ung í dauða, ligg mitt hold!
hvíl sjúkdómur hvar þinn græðist!
hverf eg réttlát upp af fold,
anda-föðurs andlits blóm
að sjá, heyra’ hans náðardóm,
aldrei syndin meir fær mædda
mig, Guðs dýrðar líking klædda.

Voldugi Jesú! ó, þau undur
þín endurlausn oss gjöra kann.
Í gröfinni rotnar syndin sundur,
sefast allt, hvað blygðun vann,
samviskunni safna fyr
sakleysinu rósfagrir,
engla kröftum efldir hljótum
yndi Guðs og himins njótum.

Þar mun, ó, sú lífsins lindin
lifandi Guð! oss opinber,
engin villa meir skal myndin
myrk sem var og óljós hér,
allt það girntumst utan rýrð:
endurlausn, náð, himnadýrð,
í von og trú hvað veikir sáum
veitist þar og skoða fáum.

Foldin, lilju fegruð klæðum,
fótskör herrans, mildi ber;
rigna skýin ríkdóms gæðum,
rós Guðs dýrðar sólin er.
Það sem hefir þanka og önd
þýð Alföðurs mettar hönd.
Ef duft og hjúm svo dýrð hans sýna,
Drottinn! hvað mun himinninn skína?

Fest, mín sál! í þanka þetta:
þín af himnum fæðing er,
anda-kraft og líf upp létta
láttu nú til Drottins þér,
blóm þitt aðgæt! bið Guð! vak!
burtu synd og lesti tak!
elska trúuð orð hans vísa!
í dyggðum þinn föður prísa!

Eg sanntrúuð af skal rækja
auðlegð heims, já lífið nú,
að sjá Guð mest eftir sækja;
en mitt hold! þó rotnir þú,
í gröfinni þitt gleður ráð:
geymir þú þar lífsins sáð,
loks það grær, þér lénast kraftur, –
líkami kær! við þekkjumst aftur.

Ó, þann dag, Guðs andi hraður
um hvern þýtur legstaðinn!
Ó, þann morgun, eg sé glaður
upp af dufti í himininn!
Eilíf fyrr en uppskeran
upphefst, gjör mig forsjálan
og hegðan mín svo hvern dag vísa
að hér og síðar megi þig prísa!