Barnatöluflokkur Einars í Eydölum

Barnatöluflokkur Einars í Eydölum
Catalogus eða Barnatöluflokkur síra Einars Sigurðssonar í *Heydölum þeirra sem á lífi voru til fjórða liðar anno 1626 hvorn flokk hann orti þá hann var 87 ára; undir sinn viðskilnað.
Vetur sjö, vil eg það játa
og vel glögglega telja,
nú í dag níunda tugar
af náð Guðs var eg á láði.
Mál væri af hug heilum
héðan af vinina kveðja.
Jesús minn lifir í ljósi,
langa tekur mig þangað.

Nú vil eg nöfnin telja,
*nálega allar sálir,
hundrað hér á landi
sem hefur mér drottinn gefið
og binda þær honum á hendur,
af heitri ást blessun veita,
svo það megi kallast kveðja
því kem eg fyrst til hinna hæstu.

Davíð, Guðs vin góði,
getur þess bert í letri
að feður þeir fróðleik náðu
fræði börn sín og ræði
um dásemd drottins ljósa
en dylji hvorki né hylji
svo frétti menn fram í ættir
furðulegar Guðs gjörðir.

Aumum mér hér í heimi
hefur sonaheill gefið.
Sannur Guð einn fyrir sunnan
setti til biskups stéttar
Odd minn, fullvel fræddan,
færast lét svo til æru,
af berri fátækt hóf hærra,
heiður oss af því leiðir.

Féllu til fleiri heillir,
festi Oddur mey besta,
Helgu hamingjan fylgir,
húsmóður góðfúsri.
Eg og mín börn megum
manndygð hennar best sanna,
hjónum báðum loks launi
í lífi best, Guð, eilífu.

Endir Guð allar stundir
öll heit sín og veitir
sína þeim sæmd að launum
seinna lífs og hér einninn
sem föður sinn hefur í heiðri,
af heitri ást sæmdir veitir.
Því skal eg þar um mæla
að þeirra börn friði vor herra.

Árni er elstur barna
og ættkvíslarbót Gísli,
Sigurða tvo Guð gjörði
gæfumenn sína ævi
þangað til að sá yngri
á leið giftur deyði.
Þó Eirekur yngstur væri
í eilífu sjást þeir lífi.

Eitt er barn, elsku dóttir,
ágæt mey Margréta.
Hún er mér hjarta kærust,
hafa skal blessan afa.
Bæði hér og svo síðar
sannur Guð veiti svanna
yndið allra handa
og eilífa gleði að heilu.

Dætur tvær hans börn heita,
herra Odds, sem hann gat fyrri,
eldri Kristín að aldri
en Bergljót sú minni.
Fylgdu þær fóstri Helgu,
fróm og góð var þeim móðir.
Pastores prýddir listum,
prestar góðir, þær festu.

Báðar *tvær börnin fæða,
burtu héðan svo deyðu.
Oddur börnin uppfæddi
og góð fósturmóðir.
Fylgja þau flokki Helgu,
fær hún því mesta æru.
Hennar nafn, Helgu minnar,
hefur á lífsbók skrifast.

Sonardóttir síst mætti
sú í heim nú gleymast
sem ein er ástkærust hjónum
og fyrst föðurinn missti.
Heitir Hólmfríður sæta,
hafa vill sinn langafa
í heiðri og hans ný kvæði
heimtir sér við að skemmta.

Helgu börnum hún fylgir
hvað oss skeður til gleði.
Eg vil öll þau telja,
enn eru sex með henni.
Flokk þann faðir Guð þekkir,
á friðarleið veg þeim greiðir
sem hét mér herrann kæri,
hann er fulltrúinn sanni.

Launi nú allt í einu
almáttugur Guð drottinn
heiðurshjónum báðum
hollar ástgjafir allar.
Ykkur veiti lífs lukku
og liðum allra niðja.
*Lifið vel alla ævi
og afgang bestan *fangið.

Síra Gísla, son kæran,
set eg næst föður í letri
því valinn er hann að hvíla
og hefur sig þar til gefið.
Gifting göfiga hreppti,
Guðrún mín færðist honum,
ástsöm það afkvæmi
af ættkvísl blessast Gísla.

Njóta þau sæmdarsætis,
svinn hjón, að spá minni,
ef að svo lengi lifa
að leiðist Oddur með heiðri
í heilaga himnasælu,
hann þangað mun langa,
og vér ástmenn kærir
í eilífu hittunst lífi.

Sigurður, sonurinn frægi,
sinnisglaður minn faðir,
og Ingunn ektakvinna
af ástvinum fædd bestum,
börn þeirra öll einninn
eg vel kann að telja,
bið eg Guð til lífs leiðist
og lendi í drottins hendi.

Síra Jón, sonur hans kæri,
sá á börn líka einninn,
af Guði hreppti hann góðar
geðsvinnar tvær kvinnur,
fjögur börn, fékk þó nóga,
fleiri en eina, sorg reyna.
Sæmdafljóð síðan deyðu
situr nú einn í búi.

Enn er bróðir hans annar
Einar prestur hið vestra,
hann með heiðurskvinnu
er hirðir í Steingrímsfirði,
fimm börn eiga einninn,
(ei veit eg hvað heita),
sæði Sigurðar víðar
segi eg en telja mega.

Dóttir Margrét mann átti,
mætan prest, guðhrædd sæta,
*fjögur börn ól hún einninn,
eftir það mótgang hreppti,
föður misstu fljótt síðan,
flekklaus lifir nú ekkja.
Drottinn Guð hét því henni
hér í manns stað vera.

Dóttur enn aðra átti
í austursveitum sem heitir
Þórunn og Guð gaf henni
góðan mann, sæmdarfljóði.
Fjögur börn eiga einninn
og allar heillir til falla,
Eirekur, ástvin kæri,
enn lifir hjá henni.

Sigurður, sonurinn harði,
með sinni heiðurskvinnu
fölskalaust enn mig elska
og hans góða stjúpmóður.
Ólufu ei vil eg hæla,
engin hefur þó fengið
að eiga fósturbörn frægri
og fá þeim part *móðurhjarta.

Því kveð eg hýrt hjónin bæði
og hefi þeim blessan gefið,
einn veg öllum börnum
í ættlið þeirra niðja.
Jón og Margrét eg meina
að muni uggalaust huggast
svo endalaust fáum yndi
öll í himnahöllu.

Af móðurlífi fyrst fæðist
frumtign svo að eignist
Gísli minn, sá er að sönnu
sæmdarprestur hið vestra,
Vatnsfjarðar hár hirðir,
hefur rétt prófastsstéttar,
Þórný eignarfrú einninn
ágæt og fróm sæta.

Þórný með þrettán börnum
þessa fær af mér blessan
sem Guð af himnahæðum
hefur mér vald til gefið.
Allra óska eg heilla
ættkvíslum míns Gísla
þeim sem guðsorð geyma,
til Guðs nú vilja snúast.

Sonu hans nú bið eg sýna
sanna góðvild foreldrum.
Sá föðurinn helst vill heiðra
hæfir á bestu gæfu,
frómur haldinn í heimi,
í himnavist síðan gistir
en hrekkvís hefur ei lukku,
sá hatar föður mun glatast.

Vora bæn vill Guð heyra,
víslega sker þig, Gísli,
allt hvað eg um þig mælti
og einninn hag þinna barna.
Þið, mín Þórný bæði,
þessari haldið blessan
í eilífri síðan sælu
syngjum lof Guði með englum.

Um Ólaf minn eg mæli
og mína fróma Kristínu,
hjón þau helst eg meina
hógværð bæði lærðu
að stjórna búi og börnum,
blessa eg nú hjón þessi.
Tíu börn eiga einninn
efnileg, skal hér nefna.

Þrír synir Ólafs eru:
Eirekur fyrstur þeirra,
Stefán og með Jóni,
allir gæfumenn kallast.
Margrét mest af dætrum
með Þorgerði verður,
að bestu kvenmannskostum,
Kristín og Guðný systur.

Guðrún mín hin góða
gæfu fær alla ævi,
Helgu hamingjan fylgi,
haldi blessan margfaldri
angurlaus Margrét yngri
ein þó nefnd sé seinast.
Flokkur Ólafs þar þekkist
í þeim hinum nýja heimi.

Yfir mínum Ólafi
eilíf náð drottins blífi
og kynprúðri Kristínu,
kennir Guð selskap þennan
og lætur síst sundur slítast
því svo er öld komin að kvöldi.
Koma mun trúr í tíma
til vor sá að ei skiljum.

Hönum Höskuldi mínum
hef eg mitt umboð gefið
og Úlfeiði elskað sjálfa
eins og kær móðir væri.
Guð blessi þau bæði,
bið eg fyrir þeirra niðjum
að allar hreppi þeir heillir,
hér nú þrettán eru.

Á nafn vil eg þá nefna,
náðin Guðs blessan ráði.
Tveir Eirekar eru,
ólust báðir í skóla.
Drottinn Guð gefi þeim báðum
gæfu um alla ævi.
Magnús sonur Guðs signi
og sendi guðhrætt kvendi.

Björn og Páll af börnum
í besta ólust *hlutkesti,
hann þó Björn hreppi seinna
á Hóllum norður skóla.
Báðir munu þeir bræður
blessan öðlast þessa
*líf með langri gæfu
og lenda í drottins hendi.

Jón og Þorvarður þéna
þeim hjónum fyrst heima,
gæfu af hlýðni hafa
og halda blessan margfaldri.
Af Guði mun giftu öðlast
Gunnsteinn líka einninn
og alla húsbónda hylli
til hærualdurs best læra.

Dætur Höskuldar heita:
Herdís, þá mest eg prísa,
mild er Óluf og eldri,
til eignar prest fékk hún bestan.
Að kostum kærleiks mestu
kýs eg slíkan Herdísi.
Báðar þó börn ei mæði
bið eg drottinn þær styðji.

Guðnýju mína góða
gefið eg drottni hefi,
af ást og elsku bestri
æðstu kjör mælt Steinvöru.
Signýju einninn eignist
almáttugur Guð drottinn.
Þær þrjár yngstar eru,
afi vill blessað hafa.

Vilda eg hóp Höskuldar
og heiðurskvinnu Úlfeiðar
gefið svo Guði hafa,
greinir til karlinn Einar.
Börn Ólufar einninn
í garð síra Hávarðar
þrjú eru og þau fleiri
sem þanninn fæðast af henni.

Sigurður, sonur Hávarðar,
segist Ingibjörg meyja,
önnur Sigríður svinna,
systkin þau öðlast visku,
einninn gæfu Guðsbarna
því góður er faðir og móðir,
með liði Höskuldar leiðist
og lendum öll í Guðs hendi.

Síra Jón, sonur minn kæri,
sá eð leið hugraun stríða,
ungur og áfram lengi
en Guð linaði hönum,
gaf hönum lyndisljúfa,
líka af dygðum ríka,
Guðrúnu vora góða,
get eg ei kvenmann betra.

Sú var sorgin meiri
síðar fékk hann að líða
þá ljósið hvarf úr húsi,
hann missti þann svanna.
Af sængarför sóttin þvingar
svo hún ól barn í bólu,
börnin tvö eftir einninn
en hann sorgir spenna.

Árin sjö alls það voru
unnt var þeim hér í heimi,
hjónaband, ástaryndi
eiga og njótast mega.
Með dýrðlegum dauða
deyði hún og burt leiðist.
Skar hann þá sorgin sárast
og sú er hann áður þjáði.

Börn fimm ól hún einninn
áður hún sofna náði,
ein tvö eftir núna
eðlisgóð hönum til gleði,
Jón og Guðrún hjá hönum
hæfa á bestu gæfu.
Mjúklynd, móður líkist,
minnist Guð vina sinna.

Sýnir það síra Jóni
sem sonur kær hans að væri.
Svo gjörði Guð mér forðum,
grætti mig, síðan kætti.
Huggun þá hönum *ráðlegg eg,
heima á næsta bæ geymir
kvendi hollt hönum til yndis,
heiðarlegt, strax til reiðu.

Nefnist Óluf að nafni,
næm á bestu dæmi,
gott barn, góðs manns dóttir,
góða á líka móður,
*börn ræmt er nú einninn,
*eigi sjö á lífi.
Sonur minn sínum raunum
og sorg í heimi nú gleymir.

Sannar síra Jón þennan
sannan málsátt nú þanninn:
Fölskalaust faðirinn elskar
ef flengir son sinn lengi.
Hefur Jón alla ævi
úrskurð vitnisburðar
af Guðs þjónustu góðri,
gott er að þóknast drottni.

Því mun eg heiðurshjónum
heilnæmar spár þylja.
Lifi þau alla ævi
við yndi gott og samlyndi.
Börn þeirra öll einninn
auðnusæl framan til dauða,
síðan með sjálfum Guði
sælan vís Paradísar.

Dætur fjórar á fótum
fullvel kann eg að telja.
Síðan fyrst sorgarmóða
Sesselju *mína blessa
og greina að gifti eg hana
góðum presti með fyrsta.
Hallur lifði með heillum
og heiðarlegana deyði.

Á bróðurgarð, bestu jörðu,
Bjarnanes rétt þau setti
Oddur og ætíð studdi,
ól tvo syni í skóla.
Börn sjö átti hún einninnn
og enn lífs með flokk þennan,
hún og hreppti raunir,
Hallur prestur fráfallinn.

Eftir það ennþá giftist
í annað sinn góðum manni.
Árin fimm, ekki fleiri,
unnt var snót hans að njóta.
Eftir það einninn deyði,
er hún nú í hjá búi
einmana eins og hæna,
enn ber eg sorg með henni.

Bræður sammæðra báðir,
biskup, gæddur visku,
og Sigurður vilja verða
varnarskjól hennar barna.
Því hefur Guð gott til ráða,
gleðji þig nú mín kveðja
og bæn af hjarta hreinu,
eg hef ei neitt betra að gefa.

Eirekar tveir til eru
og tvær Margrétar heita,
Halli, Hróðný með heillum,
Herdísi mest eg prísa.
Gef þeim Guð vor ljúfi
gæfu um alla ævi,
eilífa síðan sælu
í samvist þar með Kristi.

Sittu Sesselja dóttir
með sóma í ekkjudómi
með bræðra besta ráði,
blessuð nú upp frá þessu.
Drottinn Guð mesta máttar
minnist þín hvörju sinni
og leiði í líf frá dauða
og langvist þar með Kristi.

Sigríður mín geðgóða,
gott barn, kær mun drottni,
ung var ekki lengi
undir foreldra hendi
því Bjarni gullsmiður girntist,
góðmenni, að fá hennar.
Að manndáð mjög vel reyndist
svo mörgum hafa þau bjargað.

Guð, vor góði faðir,
gaf þeim barnaheill hafa
þrír synir því að voru,
þá ól strax í skóla
Oddur minn oss vel studdi,
er til þess var kjörinn,
af sáði voru siðgóðu
sér flesta fá presta.

Jón og Eirekur þéna
orði Guðs, þar við skorðast.
Sigurður svo mun verða
um síðir þó undan líði.
Margrét mín mjúkláta,
ef mann fengi hún þanninn
sem faðir er eða þeir bræður,
*ágætt lof fengi sæta.

Sigríði því Guð þjáði,
þvingan leið svo langa
sem Anna og ástmenn hennar
að eiga von skyldi mega,
huggun hann því leggi
í hvörri neyð börnum þeirra
því eftir vönd móðir mundi
með kossi barn gleðja.

Sonu, Sigríður, þína
sannur Guð blessar þanninn:
Bjarna minn og þig einninn
með auðlegð fram til dauða.
Metorð Margrétu veitast
mest af gifting bestri
fyrir bæn og blessan mína,
eg bind yður Guðs á hendi.

Syni tvo þessa þína
þar næst sjái *þið *Bjarni
Eirek minn og Jón líka
eiga börn, fjölgast mega.
Sigríður og Jón eiga
alin börn sex útvalin.
Þeirra börn hæstum herra
hefi eg jafnan gefið.

Sigurður víst mun verða
valinn í prestatali.
Bið eg þessa þrjá bræður,
þið hafið gott ráð afa,
að fóðrið frelsarans sauði
svo fáið laun góð af hönum
og fögnuð eilífan eignist
endalaust þar við lendum.

Sigríði geðgóða
gjarnan kveð eg og Bjarna
með þakklæti þýðu,
þessa gef eg þeim blessan:
Lifið svo alla ævi,
endalykt besta hendið
í heilögum himnaskóla,
höfum vist þar með Kristi.

Enn er dótttir mín, Anna,
ann hún vel sínum manni.
Ketil prest með mannkostum
minn Guð sendi henni.
Langa neyð leið og þvingan
ljúf sem meinlaus dúfa.
Hann bar kross með henni,
hússbóndinn góðfúsi.

Drottinn Guð loks því létti
svo lengi hefur þeim vel gengið,
tíu börn eiga einninn,
öll munu kanna heillir.
Eirekur eldri lærir
undir meistarans hendi,
Halldór, Ólafur eldri
og yngri jafn með því nafni.

Greini eg Guðmund með Jóni
og Guðrúnu lyndisprúða.
*Ólufar tvær skal telja,
til er Margrét, fimm vetra.
Systkin þau fá nú ferska
föðurblessan af þessum
afa svo eftir lífið
eilífa hreppi sælu.

Hvör er barni hjartkæru
hér á jörð gleðin meiri
en vönd Guðs verða á stundum
vel stríðan að líða.
Eftir það um svo skiptir,
ugglaust barnið huggar.
Mín börn mitt í raunum
mildur Guð gleðja vildi.

Því kunni þið, Ketill og Anna,
kær hjón, best að læra
hátt og hegðan drottins,
hann breytir nú þanninn.
Ykkar börn ljúf fá lukku,
leiðast svo fram með heiðri
fyrir bæn og blessan mína,
eg bind yður Guðs á hendi.

Guðrún hét mild mín móðir,
mér er ljúft það nafn beri
eitt barn elsku dóttir,
og enn gleymi síst henni,
gifting hógværa hreppti,
heillaprest kominn að vestan.
Gissur fékk góða blessan,
gæfumann alla ævi.

Fjögur börn áttu einninn,
iðjusama þrjá niðja,
einn Eirek og Bjarna,
í ættkvísl líka Gísla.
Fréttast mun Finna dóttir
fær þó mesta æru
því móður vönd hafði í hendi,
hún kunni það, Gunna.

Það þökkum vér Guði,
þessi börn fá því blessan
að fyrr Óluf móðir
agað gat börn í lagi.
Bænarfórn offrið einninn
öllum þeim til heilla
sem forðum af föðurnum lærði,
flekkuðust börn því ekki.

Kapellán kirkju þénar,
kær, sem mitt barn væri,
tíu ár alls með æru
áður en gifting náði.
Síðan sátu þau bæði
samt nú í hjá búi
þangað til þann stað fengu
þar nú um kyrrt búa.

Höskuldur minn þó héldi
heillastað þann og aðrir
heim til mín hann er kominn
og hússmóðir sú góða,
Úlfeiður, eins og móðir
er mér sem best kann vera.
Því bíð eg svo búinn við dauða
og blessa nú ættkvísl þessa.

Eftir þeim orðakrafti
almáttugur Guð drottinn
sem Ísrael mætti mæla
móti sínu andláti:
Öll börn hreppi heillir
hér töld með útvöldum
og englum Guðs svo samsyngjum
söng um eilífð langa.

Þyl eg á þessum jólum
þennan flokk og meðkenni
að jólanætur sjö sælar
svo hef eg lengi lifað
nú í dag níunda tugar,
náðin Guðs hefur því ráðið,
gjörður, getinn og skírður
í góðum reit Norðursveita.

Í datum sex ár setjast
en sjö mín eg fram tíni,
er því mitt einu fleira
yfir það datum skrifast.
Á þessu hausti vér vissum
vera lífs (sem enn eru)
hundrað menn hér á landi
á hríslu minnar ættkvíslar.

Svo kunna nú mín börn minnast
og með mér þakkir gera
Guði og hann að heiðra
sem hér nú lifandi eru
vottar vorrar ættar.
Virðing þá Guð mér gjörði
að náði svo langt að leiðast
um landið án nokkurs vanda.

Þar með þakka eg Guði
það vor eilífur faðir
lét mig lifandi vita
af lið míns fjórða niðja.
Herrans orð ungur lærði,
einninn börn minna barna,
það ljós þeirra sæði
og þeim leið heim mun greiða.

Fyrst Guðs forsjá besta
færði *minn hóp að norðan
þar áður mig að sér leiðir
að Jóseps heill mætti eg hrósa.
Því læt eg landsfjórðung heita
land Gósen að vanda,
Austurland er nú það besta
sem oss hefur drottinn blessað.

Nokkuð fjölyrðum flokki
forðum þar fyrir norðan
hefi eg um ungdóms ævi
ort ljóð börnum góðum,
þá dásemd drottins ljósa
daglega *sáum fagra,
bæði þar og svo síðan,
það set eg hér fram í letri.

Einn son góðan girntust
giftir menn oft og hrepptu,
þann sem þjóna kynni
í þeirri stétt sem til kjöru.
En sex hafa vænir vaxið
veglegrar til reglu
synir að sönnu mínir,
settir til heiðurs stéttar.

Einninn börn minna barna
bera nú þá tign fleiri.
Aðrir sex og fram leiðast,
en meir síðar fleiri.
Af Oddi oss það leiddi,
hann ól margan í skóla.
Hann og þá hendi þinni
hef eg nú á vald gefið.

Kom snart kóngurinn himna,
kom með dýrðarljóma.
Svo flokk þinn fækki ekki
fórna eg kvöld og morgna
varafórn vörmum tárum,
þú viðurkennist lýð þennan
og bendir til hægri handar,
hátt lof svo syngjum drottni.
Amen.