Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af bókinni Júdit 5Rímur af bókinni Júdit – Fimmta rímaBálkur:Rímur af bókinni Júdit
Fyrsta ljóðlína:Leiða verður Frosta far
Höfundur:Einar Sigurðsson í Eydölum
bls.160–163
Viðm.ártal:≈ 1600
Flokkur:Rímur
1. Leiða verður Frosta farfimmta fram á orðamar heldur en iðkja ekki par [Ath. 2. útg.] um Júdit þá hún í tjaldi var.
2. Heilagur andi hafði lénthenni snilld og orðamennt, þar með ráð til þessa kennt fyr þýða bæn og trúna sent.
3. Dæmin slík um Drottins náð,dugnað hans og hjálparráð, hjarta góðu er heilnæmt sáð í hæstu neyð ef þess er gáð.
4. Ef reynir hug með hjartans trútil himna Guðs og skynjar þú fyr eins manns bæn kom aðstoð sú, er hann svo vís að hjálpa nú.
5. Davíðs trú var helg og hrein,hafði lítinn slöngvu stein, Golíats hæfði hausar_ bein svo hann fékk af því dauða mein.
6. Móyses trú var sterk og stór,hann stjórnar lýð og undan fór, ei til bænar orkusljór, opnast varð hinn rauði sjór.
7. Jósúi bað þá efldist styreinn til Guðs sem ritað var fyr; fyr almátt guðs og ástar byr eina nótt stóð sólin kyrr.
8. Gideon vann svo góðan sigur,gekk hann fram með bestan vigur,_ óvina lægðist ofsinn digur, andi Guðs er dásamligur.
9. Enginn fær það innt né tjáðallt sem stendur ritað og skráð hvað Drottins veitti dýrleg náð fyr dugandi manna bænarsáð.
10. Í hæstu neyð að hjálpa kann,hefur Guð jafnan plagsið þann að veita lið fyrir veikan mann; veröldin öll að prísi hann.
11. Svo veitti Guð að Júdit einfyr orða snilld og prýði grein Hóloferni gat hringa rein_ hættlegt unnið dauðamein.
12. Fyrst lét Guð honum sýnast svá,satt það mælti auðar ná_ og hennar frýðleik hugnast þá svo hertugans öllu sinni brá.
13. Orðum þeim réð ansa nú,sem áður fyrri mælti frú: Himna Guð sá heiðrar þú skal herra minn ef reynist trú.
14. Höfðingjar og helstu mennhertuga svöruðu allir senn: Í veröldu hvar sú ræða renn ristill_ mun sá frægstur enn.
15. Hólofernes, kvað herra minn,þann hæsta kóng á jörðu finn, Nabógosor, sætan svinn sómann best mun hefja þinn.
16. Þinn Guð virðing veitti mér,vísa gjörði hann hingað þér áður en landið eyddum vér og ólmast tók minn grimmi her.
17. Hann biður að leiðist lauka reiní landtjald sitt með prýði grein þar guðvefs perlin_ geymast hrein og gullleg skrín með fílabein.
18. Fæðu þá skal falda skorð_fá sem gefst á hertugans borð og vera með æru virðing gjörð; vífið talaði þvílík orð:
19. Yðar fæðu og veglegt víneg voga ei fyrst að taka til mín, því hræðunst eg, kvað hringa lín,_ þess hefni Guð með reiði sín.
20. Það vín og brauð, kvað veiga grund,vel mun endast nökkra stund sem hefur mín þerna hýr í lund hingað borið á yðar fund.
21. En hvar skal þá, að hertuginn tér,henta_ kost ef þetta þver. Júdit við hans æru sver að einn Guð best fyr þessu sér.
22. Svaraði víf, af sorgum kvitt,svo vel endist nestið mitt að fyllir Drottinn fyrirheit sitt en framkvæmt verður erindið þitt.
23. Þénarar vildu að þorna ná_þessum herra svæfi hjá en hún fékk orðlof út að gá fyr elsku Guðs um dagana þrjá.
24. Kvöld og morgna út og innávallt gekk sú brúðurin svinn; í nökkurn dal bað Drottin sinn að duga sér brátt með tár á kinn.
25. Gagnvart staðnum gjörði bæn,gekk þá síðar brúðirin_ kæn heim í tjald svo hrein og væn þar hanga í kringum perlin græn.
26. Þann fjórða dag vill fylkir fáfríða að spenna_ menja ná._ Við Bagóa talar með blíðu þá þann bestur sveinn var honum í hjá.
27. Teldu um fyrir tvinna hrundhún tefji ei lengur yndis stund því oss er skömm ef auðar grund óspillt kemst af vorum fund.
28. Sveinninn talar við seima ná:Sofa vill herrann yður hjá. Vífið sagði við því já, vald hefur hann þar gjarnan á.
29. Allt hvað herrann óska kanneg læt veitt með fullan sann því honum eg víst um ævi ann og allmjög gleðst við boðskap þann.
30. Sig þá prýðir sætan rjóð,síðan fram fyrir hertuga stóð. Hans hjarta brann svo heitt sem glóð og hýrlega talar við listar fljóð:
31. Sittu hjá mér silki lín,_síðan þiggðu kost og vín. Fegurðar mynd og fremdin þín fullvel geðjast huganum mín.
32. Júdit svarar og er því glöð:Aldrei fékk eg svo þvílíkt boð. Hún át og drakk með öngvan móð það Abra veitti, þernan góð.
33. Þá drakk herrann þennan dagog þótti flest allt ganga í hag, áfengt vín með æru plag, aldri hafði hann þvílíkt lag.
34. Að kveldi gengu hirðmenn hans,harla drukknir, burt til sanns og Bagóa, líki listar manns, lukti dyrnar hvílu ranns.
35. Hertuginn sjálfur sofnar þá,sat þar Júdit honum í hjá. Þernuna biður hún þess að gá að þar sé enginn úti hjá.
36. Júdit gekk að hvílu hraust,herrann bað með lágri raust: Áform mitt er efunar laust, auk mér bæði styrk og traust.
37. Veittu mér að vinna þaðverk sem ég þig áður bað að frelsa þinn enn fræga stað, fyrirheit þitt þar víkur að.
38. Sverð hans beitt úr slíðrum dró,sjálfan Guð bað hjálpar þó, tók í hár og tvisvar hjó, við tignar manninn þanninn bjó.
39. Höfuðið skar hún herðum frá,hratt svo bolnum gólfið á og burtu gekk með blæju þá sem breidd var yfir þar eð hann lá.
40. Hólofernis höfuðið fékkhinni kvinnu að bera í sekk; síðan út með siðsemd gekk, sú var Guði og mönnum þekk.
41. Í þann dal sem áður veikoft til bæna falda eik og þaðan í stað frá þessum leik þvert til borgar snótin keik.
42. Varðmenn kallar Júdit á,upp skuli porti staðarins slá en þeir strax sem sætu sjá segja borgar herrum frá.
41. Höfðingjar, sem hróðurinn kvað,hitta Júdit þegar í stað því örvænt þótti áður um það hvört aftur kæmi hún þangað að
42. Þeir gengu í kringum kléna drósog kveiktu um nótt í myrkri ljós. Gefið mér hljóð, kvað gullas hnoss, meðan greini eg hvað Guð veitti oss.
43. Þökkum Drottni því að hann kannþeim að duga er treysta á hann, fyrir mig auma fella vann furðu grimman óvin þann.
44. Hún sýndi hans höfuð og sængartjaldsvo mælandi, búin með fald: Ein kvenmanns hönd fyr herrans hald helsló Sýrlands maktar vald.
45. Hún sver við Guð að syndargráðsitt hefði ekki flekkað ráð heldur Drottins hæsta náð hreina styrkt að vinna dáð.
46. Þeir lofuðu Guð og sögðu svá:Sé honum dýrð og vegsemd há sem einn hefur skapað alla þá er oss hafa viljað herja á.
47. Óseas herra henni tér:Heilög ertu, dyggða ker, það skaðamaður vor skemmdur er skapara heims það þökkum vér.
48. Hann hefur gjört þér hæstu frægð;þú hirtir ei um lífsins vægð; Guðs fólks meir þú girntist hægð; þín gengur um heiminn sóma nægð.
49. Hefur þú lof sem heimur er víður,himna Guðs er sigurinn fríður. Amen sagði allur lýður, Akíor leiða fyrir sig býður.
50. Segir til hans hin svinna frú:Sá Guð einn, sem lofaðir þú, höfuðlaust gjörði herlið nú Hólofernis fyr mína trú.
51. Svo vitir þú það víst til sannsað valdi er eytt þess grimma manns sjá þú hér er nú höfuðið hans sem hæddi skaparann sjós og lands.
52. Hótaði þér, í hefndum stríður,helju þá vor félli lýður. Akíor datt í óvit niður þá yfirmanns leit hann höfði viður.
53. Hann fékk sitt megn og féll á hné,fljóðið biður að blessað sé; dýrðin Guðs ei dragist í hlé, þín dreifist frægð á jörðunni.
54. Í veröldu hér mun heitið þitthéðan af bæði frægt og frítt; fyr dásemd þá skal skal Drottins títt dýrkast nafn um heiminn vítt.
55. Vér lofum þann Guð sem leysti þjóð,það læri að vanda börnin góð; svo fell eg niður enn fimmta óð, mér förlast mennt en stirðna hljóð. |
