Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af bókinni Júdit 4Rímur af bókinni Júdit – Fjórða rímaBálkur:Rímur af bókinni Júdit
Fyrsta ljóðlína:Af Júdits bók eg efnið tók
Höfundur:Einar Sigurðsson í Eydölum
bls.156–160
Viðm.ártal:≈ 1600
Flokkur:Rímur
1. Af Júdits bók eg efnið tókóðarlagið að skorða; þó mærðar kveikin mín sé veik milska verður hið fjórða.
2. Eg kannast þrátt við heimsku háttþann hendir marga lýði; þó ritning góð sé löguð í ljóð mér líst þeim fæstir hlýði.
3. En ef bragur ekki fagurum ávirðingar sveina hrýtur mér það hefur með sér hvör sem signing eina.
4. Gjöri eg til þess þau verri vers,eg vil það stundum reyna hvört aktast meir sá orða leir eða ritningin hreina.
5. Þetta ár hafa ekki klárorð af skálda munni hér farið um byggð, það finnst ei lygð, flestir trú eg þau kunni.
6. Nokkra vetur nytsamt leturnáði eg saman að færa af Helgri skrift, svo högum er skipt, eg hygg það fæsta læra.
7. Heldur hitt þann heyri kvitt,hvað þarf slíks að dylja, þeirri mennt sem mér var lént mundi eg hrósa vilja.
8. Því bið eg nú þann sem bæta kannog best sér hjörtun manna, græðara minn, fyr guðdóm sinn, hann gefi oss iðran sanna.
9. Tilgang minn, fyr mildleik sinn,sá meistari best að virði; hans gefi náð það hjálparráð vor heimska læknuð yrði.
10. Mín ljóðagjörð er lítils verðþó læt eg börnin heyra sem jaga af mér hvað eftir fer af Júdit nökkuð meira.
11. Hún gekk þá mitt í svefnhús sittsveipuð einni hæru. Fljóðsins bæn var furðu væn, hún féll á hné með æru.
12. Föðurinn sinn réð sætan svinnSímeon fyrst að nefna, þeim Guð gaf dug og grimman hug gildrar smánar hefna.
13. Systir hans, þess sæmdar manns,Síkem náði að spilla. Þann Símeon hjó, með sverði sló og svo réð hefnd að fylla.
14. Kvenfólk allt þess glæpsins galtgripið og rænt í stríði; svo biður hún Guð sinn herði hug að hefna á þessum lýði.
15. Heyr mig nú, kvað heilög frú,himna faðirinn góði, eg fátæk er, eitt ekkju ker með ærnum sorgarmóði.
16. Hjálparráð þú hefur oss tjáðheims um allar stundir; þín kærleiks náð með kraft og dáð kann að búa það undir.
17. Af Faraóns makt er forðum sagt,hann fórst í hafinu rauða, svo gef þú mér þeim grimma her gæti eg aflað nauða.
18. Þeir treysta á sverð og góða gjörðen Guð þig ekki kenna. Fyr nafnið þitt og fullting frítt á flótta munu þeir renna.
19. Útrétt þú sem áður núarmlegg þinn enn sterka, fjandmenn slá með forsi þá sem fýsast illra verka.
20. Þó hertugi sá þar hugsi áþinn helgidóm að brjóta, fyr vænleik minn hans veikist sinn svo vits megi ekki njóta.
21. Gef mér dug og harðan hugað hræðast lítt hans veldi; þér er að vísu þetta prís þó að hann kvinna felldi.
22. Auðvelt er með öllu þéreinn veg sigur að vinna fyr einn til sanns sem múga manns þó magnlaus sé það kvinna.
23. Drambsemi ekki er þér þekkné afl í hestafæti heldur bæn í huganum væn með hæsta lítillæti.
24. Heyr þú Guð, sem gjörðir láð,gæsku treysti eg þinni; fyr stóra náð, þinn styrk og dáð, stýr þú tungu minni.
25. Hugarins geð og málið meðmitt á þann veg greiðist: það lukkist mér en þóknist þér að þitt hús ekki sneyðist.
26. Að gjörðri bæn sú brúðurin vænbregður sorgar fiðri,_ lagði af sekk og síðan gekk um svalir í húsið niðri.
27. Abra hét sú ein eg getambátt hennar prúða. Hún kallar þá og fljótt vill fá sinn fegursta kvenmanns skrúða.
28. Prýðilig þá laugar sigog lokka fléttar skæra. Hennar skart er harla margt, heiður og kvenmanns æra.
29. Guð lét nú þá göfugu frúgeðjast öllum lýði, prýdd til sanns fyrir sóma hans en saurgan alla flýði.
30. Abra fékk hún einhvörn sekksem í var látin fæða, vín og brauð að verja nauð, vil eg þar glöggt um ræða.
31. Viðsmjörs krús og fíkjur fúsfékk hún ambátt sinni, bikaður eins var belgur víns burt* úr þykku skinni.
32. Gekk svo út með öngva sút,Óseas fann í porti og höfðings menn svo marga senn, þá mannvit ekki skorti.
33. Þeir frétta ei eins og ekki neinsnema undrar blómann þennan, fegurðar skart og fróma art og fríðleik allan hennar.
34. Heldur bað því, hermt var það,hvör sem einn fyrir henni að Ísraels Guð, það er þér stoð, augum til þín renni.
35. Áform þitt svo oss sé frittæ til lukku standi; þú lifir með hægð og lífsins frægð, vor leysist allur vandi.
36. Guð mun þér, svo gleðjunst vér,gefa þeim heillum stýra að heilagt líf sé lukku víf en lofist hans nafnið dýra.
37. Amen þá þeir allir tjáen Júdit biður í hljóði; sína leið gekk silki reið_ svo með greindu fljóði.
38. Árla dags fór Júdit straxofan af fjallsins hæðum. Varðmenn mót þar mæta snót en margt er klókt í ræðum.
39. Vaktarar hers hans Hólofernershana hins sanna fregna, hvört hún fer eða hvaðan hún er og hvörju slíkt skal gegna.
40. Ebresk frú kvað auðarbrú,frá Ísraels fór eg lýði því veit eg það þér vinnið stað, á vald höfðingjans flýði.
41. Hygg eg nú af hollri trúHólofernes segja að staðarins þjóð sinn styggði Guð, þeir strax munu allir deyja.
42. Fái eg náð þá finnst það ráðfyrir tilleitni mína að ei skulu þér af öllum her eins manns lífi týna.
43. Sveinar horfðu á hringa skorð_og hennar undrast sóma. Það hjálpar þér kvað þessi her að þú hefur ætlan fróma.
44. Þá herra minn sér heiðurinn þinnog heyrir hvörs vilt beiða fyrir þín ráð þú finnur náð – og frúna að tjöldum leiða.
45. Hertugans brann svo hyggju rann_fyr hildi menja sáða_ þegar hann sér hvar Júdit er, hún ein mun flestu ráða.
46. Rjóðum brand með harðri hand,herinn frá eg að segi, ebresk fljóð eru fögur og rjóð, forsmá skal þau eigi.
47. Þá Júdit sér hvar hertuginn er,Hólofernis, í tjaldi; það var prýtt með skarti skrýtt og skæru oturs gjaldi._
48. Fyrir hann sté og féll á knéfljóð með kurt og æru. Rétt í stað hann riddara bað að reisa upp fróma kæru.
49. Vert óhrædd af heiðri gædd,hertuginn réð svo inna: Þú biður um grið og girnist frið, grand skal ekki vinna.
50. Hefði ei þín, fyr heimsku sín,harðlynd þjóð úr máta forsmáð mig en maktað sig mundi eg kyrra láta
51. því öngri þjóð hef eg aukið móðenn með sára pínu sem gáfu upp lönd og gengu á hönd göfugum herra mínum.
52. Segðu nú, hin svinna frú,satt af efni þínu; fyr hvörja grein_ svo gekkstu ein göfug að tjaldi mínu?
53. Eg kom hér, að Júdit tér,yður til heilla ráða, að votta það þér vinnið stað, vilji mig herrann náða.
54. Guð gefi nú, kvað mektug frú,Nabógosor fróma, þeim herra lands að heillin hans hefjist æ með sóma.
55. Sendi hann þig kvað sæmdarligseljan gullsins_ teita að hirta og slá um heiminn þá sem hlýðni öngva veita.
56. Þú kannt best fyrir magnið mestmarga list og prýði að orka senn þér allir menn og einn veg dýrin hlýði.
57. Það er oss bert þú æðstur ertí öllum veraldar heimi, hertugi sá sem hittast má hafinn af spekt og seimi.
58. Akíors orð, kvað auðar skorð,_oss eru kunnug líka og útför hans, þess heimska manns, vér hræðunst ógnan slíka
59. Fyr syndir lýðs mun stormur stríðsstraffa oss að bragði. Vér styggðum Guð því nálgast nauð nú sem spámann sagði.
60. Því hræðast þeir nú hálfu meirhefndir illra gjörða: Þorsti kvelur er kraftinn dvelur, kvikfé slátra verða.
61. Þeir drekka brátt nú blóðið hráttbæði og fórnir snæða, af sárri neyð fá dapran deyð því Drottins lögmál hæða.
62. Kom eg því hér að kynna þérklárt um efnið þetta þó hald eg trú, kvað heiðurs frú, við himna Guð minn rétta.
63. Leyfðu mér ef þóknast þéraf þínu að ganga tjaldi, út og inn í sérhvört sinn, með sönnu bænahaldi.
64. Mér birtist þá, kvað bauga ná_nær blíður Guð vill lýsa sigurinn þann þér hugði hann, hvað eg skal undirvísa.
65. Þá leiði eg yður en lukkan styðurloks og gjörvallt mengi í Jórsalaborg með öngva sorg við æðsta heimsins gengi.
66. Júdit vann með visku hannfyr verkan heilags anda. Hér skal fagur enn fjórði bragur fyrst að sinni standa. |
