Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Grettisrímur 1Grettisrímur – Fyrsta ríma
GRETTISRÍMUR
Bálkur:Grettisrímur
Fyrsta ljóðlína:Skil eg nú ei hve Skrímnis seims
Höfundur:Höfundur ókunnur
bls.43–49
Viðm.ártal:≈ 1450
Tímasetning:1450
Flokkur:Rímur
Fyrsta ríma
1. Skil eg nú ei hve Skrímnis seimsskelfir vili mig biðja vekja upp Boðnar brosmu heims; betri er önnur iðja.
2. Forðum þótti eg fálka krás,forlög kunnu að vendast. Síðan fekk eg lygra lás, lengi mun sá endast.
3. Horfin gjörist að mestu mærðmeiði Fofnis bryggju. Sé eg því lítt við ljótri flærð og langri undirhyggju.
4. Því mun hamingjan hafna sáhrævateina brjóti, grípa alla gleðina frá, en gefa honum angr í móti.
5. Hörmulega er heimurinn spilltr,hygg eg það mun standa. Margur finnst af vélum villtr veitir nöðru granda.
6. Hróðurinn skal þar hefja nú,honum vill engi sinna. Ásmund setti á Bjargi bú; braut hann skjöldu stinna.
7. Fjölmenni hélt fleina Týr,fekk hann heiðr og sóma, lýðum þótti lögmálsskýr lestir foldar dróma.
8. Seggjum þótti í sóknum strangrseimalundr enn þýði; hann var kenndur hærulangr og hélt vel sína lýði.
9. Ásdis hét sú auðarbrík,Ásmund hafði fengið. Fyrðum þótti hún frænda rík, fekk hann af því gengi.
10. Atli nefndist einnhver rekkr,arfi þeirra enn þarfi, báði þótti blíðr og þekkr, bónda hollr í starfi.
11. Áttu þau sér annan svein,yngri var sá hóti. Grettir jafnan gunnum mein gjörði að fleina móti.
12. Beldinn þótti í bernsku hannbeint til orða og verka. Ásmund hirti ekki um þann örva þund enn merka.
13. Löngum var hann í lyndi fár,lék þó marga pretti; í uppvexti ekki knár, elskaði móðir Gretti.
14. Andlit hans var einkar frítt,augun væn at líta, hárið rautt og harðla sítt á hoskum fleygi ríta.
15. Dýrar átti dætur tværdrengr og snótin svinna; göfgum mönnum gifti hann þær, gjörir so bókin inna.
16. Blíður upp að Bjargi vexbrjótur orma valla; fulla hafði fjóra og sex fengið nöðru galla.
17. Ásmund talar við Gretti það:„Eigi seinn til ferða um heimgæs mínar“, halurinn kvað, „hugsa muntu verða.“
18. Garpurinn svarar af góðri slektglöggt með máli snjöllu: „Lítið verk og löðrmannlegt líst mér þetta að öllu.“
19. Vaskur svaraði vópna þollr,var sá kænn við geira: „Vertu í þessu verki hollr, virða skal þig meira.“
20. Lést hann öngu lofa um það:„Lítið kann eg vinna.“ Gekk í burt og glotti að og geymdi fugla sinna.
21. Fimmtigi voru í flokki þær,furðu reika víða; Grettir eftir gengið fær; gjöra nú stundir líða.
22. Bágt varð sveini að safna þeim,sinn veg hver vill leita. Koma þær sjaldan heilar heim; heldur stirt kann veita.
23. Stála Týr, sem stendur greint,starfinn tók að leiðast. Kjúklingarnir keifa seint, kalli er búið að reiðast.
24. Fór so enn að farandi lýðrfugla hitti dauða. Ásmund gerðist eigi þýðr, orkar slíkt til nauða.
25. Ásmundi varð undra leitt,auðinn tók að þverra. „Hefir þinn glópur gæsnar meitt, gjörir þú illt og verra.“
26. Vísu kvað þá vópna Þundrog vildi þannig greina: „Hálsinn þeira hristig sundr, hirði eg lítt um eina.“
27. „Skaltu ei lengur skerða þær“,skýfir talaði randa. „Annað verkið verra fær, vaskur lundur branda.“
28. „Hér mun verða að hætta á,hristir vænna glófa, þann má segja fleira frá er fýsir margt að prófa.“
29. Bóndinn segir, þá komið er kveldog kvinnur láta rjúka: „Bófinn skal mitt bak við eld báðum höndum strjúka.
30. Heldur gjörast nú verkin vönd,vópna lundr enn djarfi.“ „Víst er þetta varmt um hönd og vesalla manna starfi.“
31. Oftast fekk af eldi makálma Týr enn harði. Fáfnir strýkur föður síns bak fast og lítið sparði.
32. Hér kom enn að hausta tekr,halurinn mun það finna; kappa næsta kláðinn vekr, hann kallsar þá við Linna.
33. „Vomurinn skaltu vöttu slensvíslega af þér leggja.“ Brjótur kvað sig bríma fens bernskuráð að eggja.
34. Kall tók heldr að klóra sér,kominn var eldi næri. „Aldri er, duggan, dugr í þér, dvelr þú meir en bæri.“
35. Ullarkamba Öglir sáeigi litla standa; halnum færði herðar á; horfist nú til vanda.
36. Eftir bakinu örvameiðrofan lét kambinn ganga. Bóndinn stökk upp býsna reiðr, bað sinn arfa fanga.
37. Ásmund greip um stóran staf,stefndi þegar að Gretti. Halurinn fekk þar ekki af, undan frá eg hann setti.
38. Hústrú kom til fyrða fljóttog frétti um leikinn þenna. Fáfnir ansar furðu skjótt: „Faðir minn vill mig brenna.
39. Stundum fær af starfa laststýfir unda skessu; karli þótti eg klóra fast, kunni hann illa þessu.“
40. Brúðrin talar við blíðan svein,blés þá enn af móði: „Finnst eigi með þér forsjá nein, frændi minn enn góði.“
41. Fátt var heldr um feðga tal,fleira þurfti að inna. Garpurinn segir at Grettir skal geyma hrossa sinna.
42. „Hross er eitt“, eð hetjan kvað,hirti sagði varga, „Kengálu vér köllum það, kosti hefir hún marga.
43. Kengála er so um veðrin vís,hún veit fyri hríðir sterkar. Hér fyri skulu henni halda prís hölda kindir merkar.
44. Hleypur hún snemma heim af jörð,hörðum veðrum kvíðir. Bragnar mega þá byrgja hjörð, bresta eigi hríðir.“
45. Blíður ansar bauga Týr,bar sá sverð að undum: „Brugðist hafa þó, bóndinn skýr, betri vónir stundum.
46. Vartu fyrr við vópnaharkog vildir mörgu spilla; hver sem tekr á merinni mark, mun það reynast illa.“
47. Þann veg endist þeira tal,þegnum líkar varla. Lýk eg aftur ljóða sal, læt eg rímu falla. |
