Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Hérvistar- og andlátsminning séra Guðmundar Erlendssonar í FelliFyrsta ljóðlína:Ó, þú fallvalta veraldarvist
Höfundur:Hallur Guðmundsson (f. um 1625)
Heimild:Lbs 1529 4to. bls.1–14
Viðm.ártal:≈ 1675
Tímasetning:1670
Flokkur:Minningar- og erfiljóð
Skýringar
Hérvistar- og andlátsminning míns heiðurlega og hjartans elskuverða, sæla og sáluga föðurs, séra Guðmundar Ellendssonar, hvör er eftir sína sjötíu og fimm ærða ævi var náðarsamlega af almáttugum guði í samfélag himneskrar christne og sigurfagnaðar hafinn og heimkallaður þann 21. marti mánaðar 1670.
1. Ó, þú fallvalta veraldarvist,von er að þeir sem Jesúm Krist elska með ástsemd heita ei hafi nokkra ununarlist eftir þér sér að breyta.
2. Þín allra mesta nægta nægðer neyð, ófriður og satans slægð dauf rækni drottins orða; allra lastanna er uppvægð í þér sig búin að skorða.
3. Eilíflegana sæll er sásem þér í öllu sneiðir hjá eftir Guðs anda ráði, heimsbarna látum hefur sig frá og himnanna vistum náði.
4. Ágústíni var orðtæki:„Ó, hvað sæll trú eg þá verði drottins míns dýrðarljóma fegurstan þá við sit og sé sviptur öllum hégóma.“
5. Einninn líka í öðrum staðeftir hann skriflegt stendur það: „Lát þú mig, drottinn, deyja. Eg vil þig feginn fá skoðað og fagnaðar lofgjörð segja.“
6. Allra heilagra ástundan,um þetta hvör vel fróður man, rétt sig réðu hjá drottni áður en viku vel héðan vistar ráð ei so brotni.
7. Veraldar barna lof og lastlétu þeir frá sér burt snarast, eins þeirra kappi og kífi, óttuðust Guð og unnu fast eftirkomanda lífi.
8. So hafa verið og eru enneins sinnaðir guðhræddir menn, kasta burt veraldar vana, óttast, biðja, elska drottenn alla so lífdagana.
9. Margt þó að vilji mótgangastmæla við Guð sinn öngvan hast, þegja, þola og líða, vona lausnar og viðhaldast viljugir drottins bíða.
10. Yfir fram allt þeir ástundaíbúð drottins fullkomlega eilíf gæði Guðs barna, elska sitt kall og íhuga allan Guðs orða kjarna.
11. Merkjandi vel með sjálfum sérso sem að Esajas tér, fögnuðinn vill oss vísa: „Þínir skulu lifa liðner með líkömum sín upprísa.“
12. Himnanna ríki hugsa upp áhéðanför vilja gjarnan ná, segja með Símeóni: „Virðstu nú drottinn fögnuð fá friðarins, þínum þjóni.“
13. Síðan kallast úr sorg og þrá,sofna í drottni og þaðan í frá lifa hjá lambsins stóli. Glaðir með glöðum gleðjast þá gleymist þeim sorgar skóli.
14. Rétt sælufólk það sannast hétsoddan dæmi sem eftir lét vel mun hjá skyggnum skína; þeir hafa að sönnu mælt við met mestalla athöfn sína.
15. En þó að mergðin manna sémikil, sem heimsins athæfe lýst og leggur í vanda, sér á þó drottinn söfnuðe sem þar á móti standa.
16. Lifa Guði og listagóðláta eftir sinni kynslóð dæmi fræg drottins lýða. Veraldar banni, vild né móð vilja þeir ekki hlýða.
17. Soddan formanna flokk átt-eg,fylgdu þeir eftir góðum veg sannræknir sínum Guði, hafa nú svifrúm sældarleg í sálarinnar fögnuði.
18. Elska þeirra og ástundanmeð iðuglegri bænræknan öll var til alls hins góða. Þetta eg sjálfur sá og man, satt vil eg um það ljóða.
19. Foreldra minna feðurnerfrægastan vana ræktu hér sem var guðræknin góða. Hún þeim og líka heim með sér til himnaríkis nam bjóða.
20. Báðar ástríkar ömmur mínelskuðu, drottinn, boðorð þín allt framm í andláts tíma, kær fyrir sig hvör kyrtlalín krossins hér undir líma.
21. Minn hjartabróðir hýrlegurhéðan kallaðist nývígður, gekk um veg guðrækninnar. Blíðlundargjarn og blessaður blómi var ættar sinnar.
22. Átti eg sætan ástmann hér,eins líka og hinir breytti sér, við batt sig veginn dyggða. Sá er fastur í minni mér, man eg hann ei án hryggða.
23. Það var mín ljúf og lyndisklár,léð af drottni um nokkur ár, elskurík ekta kvinna. Eftir ber eg söknunarsár síðan til efstu minna.
24. Hún ástundaði allra mest,ótta drottins so forðaðest illfúsan veraldar vilja; með andláts fögrum bænum best blessuð hér við nam skilja.
25. Hennar burtför mig hryggir eiheldur mín eymd þar til eg dey. Guð mig vel láti lenda so að mér hvörki vamm né vei verði á heimsins enda.
26. Til hennar rétt um lífsins leiðláti mig Guð fyrir Jesú deyð halda og hjá henni blífa fráhorfinn allri nauða neyð um náðarvist eilífa.
27. Aðsjón Guðs föður ástargjörnokkar varðveiti fátæk börn þar so að líka lendi. Hans andi best þeim veiti vörn vel so þau lífið endi.
28. Faðir blíður, blessaður minn,um burtfarir og lífskjörin hér nefndra nam að vessa, merkilega því meir um sinn minnist eg ekki þessa.
29. Hjartans elskuleg móðir mætmín gaf og líka dæmin sæt, lastvaran lifnað hafði. Hennar var skikkan helst ágæt hér á meðan við tafði.
30. Barnaga hélt hún blessaðan,bænrækni góða stunda vann. Hana kross þungur þjáði; þolinmóð var og fögnuð fann, friðarins höfnum náði.
31. Fæ eg aldregi fullsagt hérfrá því hvörsu góð hún var mér, sísæl um aldir alda. Hennar blíðlyndu blessaner bið eg mér Guð við halda.
32. Framar eg ekki fjölyrðium fögnuð hennar og kvenprýði. Ég bið minn Jesú mæti hjá henni í friði og fögnuði fái mér eilíft sæti.
33. Merkilega að minni sjónminn hefur bróður, séra Jón, ljóðsett hennar lífstíma; sérdeilis mjúkt við sálmatón sannorðað gjört að líma.
34. Góðræktarfús þau gjörði vess,gáfaður hann er vel til þess, fyrir það dýrð sé drottni. Blessaður sæmdar sómi prests sæll honum aldrei þrotni.
35. Eftir hjá mér við líf um láðlengst átti eg (fyrir drottins náð) ástmanninn einka ljúfa. Fyrir það hans ei rækti ráð rétt ber eg sinnið hrjúfa.
36. Það var minn heiðurs hýrlyndihjartans faðir og ástmenni auðmjúkt með elsku bjarta. En þó nú holdið örent sé ann eg honum af hjarta.
37. Blessunar herrann blíðaste,blessuð hans minning í þér sé nú og um aldir alda; í háblessuðu haglende hefur blessan margfalda.
38. Vakir stundum í minni mérmargt um hans prýði skikkaner, guðhræðslu gæddan sóma. Séra Guðmundur sá nú er sæll í Guðs dýrðar ljóma.
39. Sérlegasta hvað satt eg mansem hér stendur teiknað saman um kjör hans, kall og annir ekki mun reynast, of, þó van á leggi ræðu sannir.
40. Guði til lofs eg gjarnan vilgjöra mín vers, og líka til sæmdar og sinnis hýru hans og mínum, með ástaryl, ættmönnum lyndisskíru.
41. Ofsögn hér öll fyrir utan sé,eg þó hans minning láti í té, ósatt hér inn að flétta. Langt sé frá því eg það gjöre þó hér fram tali hið rétta.
42. Þó minning hans í versum velværi gjörð, það eg réttvíst tel, langtum loflegri en þessi hvör á hann minnist þýtt með þel þá alla drottinn blessi.
43. Því að rétt marga minning hannmörgum framliðnum gjöra vann loflega, og vel ljóðsetta. Eftir þann dyggva dýrðar mann drottins so liggur þetta.
44. Átti hann föður vel vísanvalinkunnur Guðs kennimann sá var séra Ellendur. Auðskilinn þótti ei öllum hann allvel hjá spökum kenndur.
45. Móðir hans blessuð, Margrét, barmikla kvendygð því að hún var guðhrædd og gegn í máta. Bæði þau hjálp til héldu þar hann að gott nema láta.
46. Foreldra bæn og blessan fékk,blíðlyndur fram í hlýðni gekk; elska nam skær að skína á millum hans og þeirra þekk þar til ævin réð dvína.
47. Um þeirra kjör og gáfna gnægðgjörði hann og lífsstunda hægð minning í mærðar blóma hvör til er enn, ei liggur lægð, lýst með góðræktar sóma.
48. Með æru sitt ungdæmi fyrstendaði og sína skólavist. Þá veik hann til Þingeyra og um þrjú ár hann þar dvaldist, þá nam djáknstétt tilheyra.
49. Blessuðu margir burtvik hansblessaður þá til kennimanns kjörinn var og kallaður Bólstaðarhlíðar so til sanns sinnis þar kenndi glaður.
50. Þjónaði drottni þar eitt ár,þaðan til Hóla lyndisklár veik, og í Viðvík kenndi einn, og líka embættishár, árstíma, og þaðan vendi.
51. Kenninga með sitt mæta valtil Möðruvalla í Hörgárdal átti þar formenn fræga; oftlega hafði auðmjúkt tal um sína þarvist hæga.
52. Með helgum skilum hann þar rétthjóna byrjaði sína stétt, kross minni so uppsetti. Þau í ástunum undu slétt, af því so mikið létti.
53. Ekki lengur en eitt ár varyfirboði þess safnaðar, þreyður, sig þaðan færði Guðs maður til Glæsibæjar. Geðraun þar mörg áhrærði.
54. Áttu þau börn í ástum sjö.Af þeim nú lifa fimm en tvö eru með sældar sóma; í sannheilagri samkundö sjá nú Guðs dýrðar ljóma.
55. Um tíu ára tíma þartrúlyndur þjón Guðs orð fram bar, kenndi í kirkjum þremur. Af þeim söfnuði sem þá var sagði margur: „Ei kemur
56. aftur til vor hér eins og hanneðalnákvæmur kennimann.“ Guðhræddir auðmjúkt unnu honum, og líka so með sann sæmdu hann hvað þeir kunnu.
57. Miklu andstreymi mætti þar,mótköstum veraldarinnar. Hennar börn hann umsátu. Sigur í drottni samt þó bar so þau ei unnið gátu.
58. Honum á móti samtök sennSáthán gjörði og vondir menn oftar en eg hér teikna. Almáttur Guðs og umsjónen ending var þeirra feikna.
59. Kvaddi með blíðri kveðju þáKvakhlíðinga og veik þeim frá Guðs þjónn varð Grím[s]eyinga; auðmýktarhlýðin, ekki þrá, átti þar börnin þinga.
60. Gríms þegar kom á fagra frónfæddi þar yngra séra Jón mín blessuð móðir sæla; frá Eyjafjarðar öllum són áttu þar vist indæla.
61. Mótgangur sem hann mæddi þarmannavöld ekki sá fram bar, veiki sem var hans barna. Annmarka þyngsl eyjarinnar ömuðu þeim að hjarna.
62. Bæði, auðmjúk og elskugjörn,ekki gátu sín veiku börn séð þar so lengi liggja, gæskurík ávallt veittu vörn *við því sem mátti oss hryggja.
63. Lífsháska því fékk þungan bylþegar hann vildi landsins til, vor vegna, vist sér ráða; lífs, fyrir drottins ástar yl, úr komst þeim vindi bráða.
64. Farsællega til Fells í landfyrir utan skaða og grand ástmenn og eignir færði. Grímseyjarfólkið gott forstand Guðs á vegunum lærði.
65. Grét auðmjúklega góðhjartað,grét hann sjálfur líka sem það, skilnaðurinn þá skeði. Elskuríki fólk í þeim stað ófallvalt honum téði.
66. Frægnefndu hans foreldrar þáí Felli voru honum hjá yndi og eining meður. Þeim stað hélt hann þaðan í frá þar til andlátið skeður.
67. Eftir því sem hann aldrast tókandstraumum drottinn smá við jók, þolgæði sér þá setti, þess framar sem að á hann ók eins og pálmviður rétti.
68. Marga geðbót í Felli fékk,frábært líka á móti gekk, afsjón ástmanna skeði. Varð honum eigi veröldin þekk, veik sér frá hennar gleði.
69. Af sinni móður sá þar fyrst.Síðar nökkru þá andaðist faðir hans gáfnagóður. Sonarlát honum so téðist sem hann varð mest af hljóður.
70. Þar með líka fölur og fár,fáandi af því hjartasár að hvörju leynt bjó lengi. Hára sinna þá gjörðist grár, góðhjartaður við mengi.
71. Af minni góðu so og sásællri ástkvinnu líka þá, undir hvað eymd nam leggja. Mikil hjartanna þrautar þrá þar af kom okkar beggja.
72. Ekkert hans barna eins og égangraði hann né sorgaveg greiddi til grafarinnar, sárlega hjartað særði *mjeg syndar þrálæti minnar.
73. Hans þó eg drýgði angurs eimallt eins var mér góður sem þeim. Helg var sú hjartaprýði. Harðindi því af rauna reim rétt er, nú þó eg líði.
74. Hvört mér til fellur mæðu um þarmikið, lítið, er ekki par, læt eg nú ljóst hér eigi. Mun eg þess ekki frjáls framar frá því mörgum þó segi.
75. Hvað staðið hef eða stend eg hætt,styggjandi Guð, og föður minn grætt, ég það til Jesú náða fram legg, sem hefur fyrir mig bætt, forbetrunar og ráða.
76. Það eg hefi til reiði reittréttlátan Guð er mér nú leitt af hjarta, sál og sinni. Miskunnar djúp hans fái því fleytt frá mér að eilífðinni!
77. Mjög sárt hann einn mótgangur skar,megn hjartans veiki sem hann bar, sat í þeim sorgarskóla frá því heyönnum vikið var og veturinn fram til jóla.
78. Drottinn því ljúfur létti þá,lofaði hann hvað frekast má í versum rétt sem ræðu. Þýðlyndur Guði þaðan í frá af þeirri var hann mæðu.
79. Það sártindaða sóttarhjarní sinninu gjörði hann eins og barn, mjög lítið ljúfan grætti, varð einninn líka gleðigjarn góðvikunum ef mætti.
80. Einu misseri eftir þaðenn var leiddur í mótgangsbað, meðhjálpar sinnar missti; eftir þann tíma eins og að einmana fugl á kvisti.
81. Varð einkum af því angursárelsku maðurinn lyndisklár; himinþyrst hér nam blífa við karlægð sína um átta ár og þá fékk hvíld eilífa.
82. Heiðraði Guð fyrir hægð og róhenni veitta en saknar þó meðan hérvistir hafði. Til hennar sig í burtu bjó blessuð sem girndin krafði.
83. Á henni fram kom fyrri tjáðfurðanlega Guðs leyndarráð fer með sér ljúfa lýði. Guð fyrir sína gæskunáð gefi mér hennar prýði.
84. Um allt hér teiknað mótgangs megnog meira hvað bar sá drottins þegn, innra og ytra bæði, var hans álit og orðin gegn innlifað þolinmæði.
85. Marga mannrauna mæðu vannmildur Guðs andi fyrir hann, dæmi Jobs kvað og kenndi, sigur í drottni sætum fann, sér af því til hans vendi.
86. Sonar og kvinnu signað látsælum juku hér mæðu og grát þungan í þanka fróni. Hjartans söknuður hafði gát heitnum á séra Jóni.
87. Ó, hvað auðmjúka auðmýkt eg,ástar viðmótin skemmtileg, gjafir og góðsemd marga, við hann átti að virða *mjeg vel fús til mér að bjarga.
88. Tvö mín börn honum töfðust hjátil þess Guð kallaði hann frá, við þau sig ljúft nam líma. Óláfur mun og Sigga sjá söknuð þess alla tíma.
89. Mjög varð lítill á mæðu stans,minnkandi fóru burðir hans, fótkaldur þunga þjáður. Fyrirmannlegur, sæll til sanns, samt var hann þó sem áður.
90. Holla guðrækni hélt sér viðmeð himnaríkis eftir bið, hjásneiddur heimsins æði, undi við drottins líknar lið ljúfur með sitt einstæði.
91. Hans á seinasta vetri varvalinn héðan til Guðs dýrðar sæmdarmaður sannfróður sjöunda martí mánaðar, mætavinur hans góður.
92. Sá með uppfyllta sæluvon,Sigurður heitinn Magnússon, góður var sveitarsómi, hvörs eftirlátin ektakvon ann lítt hérvistar tómi.
93. Gáfnaríkur og góður mannguðhræðslu með sig prýða vann, minn var velgjörðamaður, prest sinn og Guðs vel rækti rann, raunhollur sinnisglaður.
94. Eftir hans andlát blíðum bráblessaða föður mínum þá, undir mín eyru sagði: „Til hans mun eg burt héðan frá heimtur að skömmu bragði.
95. Minn undanfari er hann vístog í dýrðinni við mér býst, so orðað satt eg játa.“ Hugboða góðum gleymdi síst gekk fram með hann í máta.
96. Oft bað til Guðs með andvarpeað sér veitti stríðsótta hlé, nökkuð þess kvíða kenndi, drottinn hann ei þar við vande veikjur holds fáar sendi.
97. Alvarlega með bæn sig bjóburt héðan, heimuglega þó, saman tók sérlegasta hjartans og sanna sálarró sem að gjörði staðfasta.
98. Tignargreinir so titla vanntil þess ætla eg, skrifar hann, mér láta lesnar verða þá herra minn fyrir heilsubann heim kallar mig til ferða.
99. Fyrir mér þær eg fann og tókfyrstur manna í hans skrifbók eftir útfararminni. Hans andlátsgætni í Guði klók gullvæg þar stendur inni.
100. Af þessu megum vita velviðfellið hefur hjartans þel verið með bænum blíðum við Guð so dapurt dauða él dimmdi hægt lífs að hlíðum.
101. Sá eg líka um sama bilsín hafði þenkt um vistaskil, búist við burt að sofna, ráðstöfunar var tekinn til teiknuð sér orð að stofna.
102. Föstutímann so fram efterfriðarorð drottins kenndi hér, mjög grandvar Guð að styggja, úti í kirkju best undi sér á sinni bæn að liggja.
103. Fimmta sunnudag föstu áfriðarorð drottins kenndi þá seinast í sinni kirkju; Guðs fyrir kallan gekk so frá góðri fagnaðaryrkju.
104. Mánudagsins um morgunstundmjúklátur gekk á herrans fund bæn sína fram að flytja, eftir vana með ljúfri lund liðsemdar hans að vitja.
105. Strax eftir það hann stóð upp frástöðugri bænagjörð, og þá út af Guðs húsi gengur, um litla stund sér í staðinn brá, stóð þar við ekki lengur.
106. So út í kirkju aftur fljótt,öngva hafði líkamans sótt, um tíma þar tefja náði, gekk þaðan so með geðið rótt Guðs eftir leyndarráði.
107. Suður með staðar síðunne*sárt gekk hann, og þar niður hné, numinn þá strax til náða, og um síbeðið sóttahlé sannur Guð lét hann ráða.
108. Ekki lét drottinn andlátsvein,eymdastun eða nökkurt kvein, hræring né hryggðarlæti, á honum sjá, né merkja mein mann so fornumið gæti.
109. Guð bjó hann til með bæninnebænrækni hans því vel þekkte og hjartalagið líka. Lifandi drottinn lof þér sé lausn fyrir náðarríka.
110. Allrar torveldu tók so frítuttugasta og fyrsta martí, náðaður n[ær] hádegi lifandi lífsins ljómann í, langar þaðan aldregi.
111. Öll hans mæða tók enda þá,eilífan fögnuð síðan á hvörn enginn má útmæla, það hér kenndi og söng um sá sómaríkið indæla.
112. Þar lifir hann hjá lambsins stólljómar ætíð sem skæra sól ástmenn sjáandi sína, á nú með þeim skínandi skjól, skaðar þá engin pína.
113. Ó, eg í eymdum eftir eró, drottinn, til þín flýt þú mér. Heyr mína bæn, ó, herra. Lát mig meðan eg lifi hér lifandi trú ei þverra.
114. Unaðarsómi sæll var minn,sá er mér nú undangenginn. Mín er huggun þó þreyi að eg hann síðar aftur finn og við hann skil aldregi.
115. Hér um veraldar mannamótmun eg aldrei fá þeirri bót afsjón úr eigu minni. Hitt skal vera mín huggun fljót hann trúi eg síðar finni.
116. Hvörn blessaða fundarfögnuðfyrir Jesúm oss veiti Guð öllum hans börnum blíðu so á himnunum háblessuð honum verðum til síðu.
117. Soddan Guðmundur í þá ættei mun eg heyra það sé rætt víst aftur kominn væri allt til þess eg burt sofna sætt sem rétt hans gáfur bæri.
118. Grét margur sárt þá grafinn var,guðhræddir menn og kvinnurnar, sem þar aðstöðu átti. Söknunarangur sérhvör bar sem og rétt vera mátti.
119. Söngvanna stýrir studdi aðstilla so fólkið harminn bað líkræðu lesið gæti. Gæskuríkur vel gjörði það Guðs sá ástvinur mæti.
120. Séra Gunnar, sá Guðsmann kær,góðhjartaður, kenninga skær, fór ekki að heimsins hóli: „Alskínandi hvör öðrum nær eru hjá lambsins stóli.
121. Dýrðar nú hlíða sætum sónso látandi, þú trúi þjón, í frið og fögnuð þíns herra gakk inn, mér ekki gjörðir tjón, gott skal þig aldrei þverra.“
122. Árunum tveimur eftir þaðað mín hafði sitt fullkomnað móðir sæl allt angræði himnanna sætum sigurstað samfögnuðu þá bæði.
123. Þrjátíu ár og fimm hann fékkFellskirkju ráð og með þau gekk loflega lífs til enda; helguð dæmagóð, hentug, þekk hans nú hjá syni lenda.
124. Fimmtíu ár og eitt þar tilum sitt var hann hérvistar bil Krists orða kennimaður; vel sínum herra að vanda skil var til þess mjög óstaður.
125. Þrjú, fjörutíu og fjögur árfelldi sín blessuð mótgangstár í heilögu hjónabandi, margt lét honum hér sútasár sigrast heilagur andi.
126. Sjötíu ár og fimm hér fannfylgi drottins sá dýrðarmann, með því sinn uppgaf anda. Margt gott er að minnast um hann, má það eii allt hér standa.
127. Heiðurlegur í hegðan var,heiðurlega Guðs orð fram bar, vel hélt á soddan sverði. Með allri hjartans alúðar ástundan þetta *gerði.
128. Með báðum höndum byggja vannblessað upp á Guðsríki hann, lifði, kenndi loflega. Sérdeilis þenkti sá Guðsmann sæll um himneska vega.
129. Einn af hágæddum víst hann varvöldum til þjónustugjörðar hæsta Guðs hér á jörðu, réttstæður þeim til ströffunar stórsyndir ekki spörðu.
130. Nákvæmdar hýru helgan siðhann bar um prédikunar mið, grátinn sálirnar saddi, hjörtun klökknuðu og komust við, kenningin eins þá gladdi.
131. Elskaði fólk með alúð hann,ástsælu stóra hjá því fann, Guðs andi so til setti, sá fyrir hann mælti og með honum vann, máls allar greinir slétti.
132. Mér er af hjarta minnisstætt,máske, þá heyri eg um hann rætt, angursamt einninn líka, það eg fékk aumur illa gætt um hans ræðu þvílíka.
133. Athugasamur einkum varum það sem leiddi sálirnar til Guðs frá veraldar vistum, so sem megnaði sig að bar safnaði þeim til Christum.
134. Um hans þénustu þennan partþarf eg ekki að tala margt. Guði og góðum mönnum kunnugt er hans kenningaskart komið af spektum sönnum.
135. Eins og sólin skínandi skærskulu þeir verða, lesum vær, öðrum sem allvel kenna. Faðir þá minn fagnandi kær sem fögur sól mun upp renna.
136. Oss öllum sem hann unni hérog eftir erum, so sem mér, eg bið af öllu hjarta hjálpi Jesús með honum vér, hljótum þá vegsemd bjarta.
137. Athugasamar annir ólauðmjúkt í sínum skriftarstól, veg lífsins vel áfýsti anda Guðs þar til sanna sól sérdeilis hann upplýsti.
138. Með gáfnaríki gæddi þannGuðs andi sæla kennimann, hjá vitrum vel því sæmdur, lítilátur, ljúfur var hann lyndisglaður so ræmdur.
139. Eðal virta skáld var til sannsvel kunnugt hér um norðanlands sem og líka vel víðar. Ungum varð honum á því stans ekki, né dögum síðar.
140. Sálma og andlegt vísna valvel saman tók um hyggjudal til dýrðar hæstum herra, átti mjög víða í versum tal við hann, og ei mun þverra.
141. Kvæða og rímna mikil mergðmjúk og tilfyndin ljóðaferð, skemmtunarfull og fræðin, eftir hann liggur allvel *gerð, angruðum líka græðin.
142. Þessum vel samda versaplógvarla tvær bækur hrukku nóg þykkvar með þroska fjáðum. Fékk hann þeim Gígju og Fagraskóg fallegt að heita báðum.
143. Þó var meiri kveðlingur kær,komst ekki upp á þessar tvær bækur, hans bragarvinna. Miklu kvæðanna mergðir þær má í öðrum stað finna.
144. Þessar báðar bækur með sannbífalaði oss sjálfur hann jafnt öllum saman eiga; börnum sínum blessaður mann bauð so rétt fara mega.
145. Formáli hans yfir Fagraskógfrá því segir oss öllum nóg elsku jafnt á oss hafði; sitt ekki pund hann lagði í lóg lífs á meðan hér tafði.
146. Sínum frægasta syni hérsetti hann yfir ráð sem ber fallegum Fagraskógi so ill meðferð sem einatt sker of snöggt honum ei lógi.
147. Gaf til formanns Gígju sinnigeðfellt sér hjartans ástmenni veg hennar vel að beina, Jóni Illuga so syni sem eg þar rétt um meina.
148. Því að hann elsku ræktar ráð,reyndi og sannvitra manndáð tryggvum hjá tengdamanni. Ástarband þeirra og elska máð aldrei verður með sanni.
149. Þó að vær börnin bókum þeimbíhöldum jafnt til eignar tveim rétt er þeir ráðum haldi yfir þessum hans sónar seim sem að hann bauð þeim valdi.
150. Þetta og allt sitt erfiðe,einkum þar mjög til stundaðe, vildi hann væri sönnum Guði til dýrðar sem og sé sínum vel kærum ástmönnum.
151. Sannarlegana satt er þaðsæmdin og heiður er oss að, öllum sem að honum standa, honum og því sem hafðist að, hér með verkan Guðs anda.
152. Eðalmönnum vel virtur hjávar, hann líka stundaði þá, góðkunnur er allvíða sem eg þarf ekki að fregna frá framar en til má hlýða.
153. Herra Guðbrandur honum var,háverðuglegrar minningar, ávallt til æru og góða, eins báðir seinni biskupar, blessaðir því samhljóða.
154. Hjá fyrirmönnum forsjáll var,fyrirmannlega hegðan bar, vel vaxinn, vitur, fríður, gestrisinn, ljúfur, góðs ei spar, glaður og viðtalsblíður.
155. Jafnaðargirni, góð sem er,gekk með og kenndi hana hér. Oft þanninn sæll hann sagði: „Jöfnuður faðir friðarins er.“ Fyrir oss þetta lagði.
156. Ó, hvað margar manndygðir egmátti læra og góðan veg frægum hjá föður mínum; kostgæfið lagði kapp á *mjeg að kenna vel börnum sínum.
157. Eins voru bæði elskugjörnáhugasöm fyrir sín börn að þau réttvísi ræki; með bæn og aga veittu vörn vondu hvörs eins upptæki.
158. Góðan húsvana héldu þau,hvarma sinna úthelltu laug fyrir drottni daglega, um sig lögðu og börnin baug bænarinnar trúlega.
159. Þau voru af hjarta þar við töm,þeim aldrei Sáthán frá því kom blessuðu bænar verki, gæskurík bæði og sóma söm sofnuð undir því merki.
160. Búlán var þeim og blessan léð,barnanna samheldi þar með, allt stóð með eining fasta. Guðs náð fékk með þeim so til séð sitt vann þar hvör frekasta.
161. Barna þeirra var sambúð sæt,systkina býti mjög ágæt, mig þess minnir af hjarta; framar þá ekki í ljóð hér læt liðna gleðinnar parta.
162. Með öðru nú til angurs erorðinn sá gleðitíminn mér, góðhjörtuð öll mér unnu miklu framar en þeim eg þver það allt sem gátu og kunnu.
163. Lof sé Guði að enn sú erelska þeirra nú samt á mér hvör eg bið þeim ei þrotni þar til vær erum öll sem ber elskusöm rétt í drottni.
164. Auðmýkt bauð og áminnti væreinkum vor hjartans faðir kær, ástir og eining sæta, meðal vor héldist skyggn og skær skýrlyndis tryggðin mæta.
165. Því að hann sá og vel vissivont hvað systkina tvídrægni eftir sig löngum leiddi; við þeirri mjög oss varaði vonsku sem hún til reiddi.
166. Andi Guðs hjálpi oss þar tilallt það hann vildi sinnugil, ástríkur, vor við festa. Með guðrækni vær getum skil gjört á því til hins besta.
167. Ávallt, en mest þá upp á leið,ævi sinnar vel tamdi skeið hættum frá heimsins glaumi, hér í stríði með stilling beið, stöðugt hélt á þeim taumi.
168. *Honum var orðin glæpagerðgagnstæð í hjarta eins og sverð, heims allri girnd afhuga, fastur við lífs eilífa erfð, ei vildi frá því buga.
169. Hvað veit eg eða hvör af þvíhvönær hið þykkva dauðans ský yfir sér kann að kasta. Því er hollust heiminum í hötunin allra lasta.
170. Sú er vor meðal minning hansmætust og Guði þekk til sanns að vær hans eftir dæmi veraldar ekki viljum dans, vörunst hennar afkvæmi.
171. Í himninum og hér á jörðhans sé minning með þakkargjörð sungin og sögð vel Guði, sinn þennan lætur sigurvörð sælum prýddan fögnuði.
172. Mínu hjarta og öllu afauðmjúkt þakka, sem að mér gaf, drottni ljúfum dýrasta, þennan minn eðla ættarstaf er mín var stoð frekasta.
173. Jesús veiti það öllum ossástmönnum hans gleðinnar hnoss fyrir sitt miskunnar mýki í hans faðmi fagnaðarkoss fáum í himnaríki.
174. Öllum sé þeim í yndi róttævinlegana dag sem nótt elsku sem hann við halda, heilbrigðaðir af synda sótt séu um aldir alda.
175. Minn hefur bróður mynd hans ámikið spjald látið setja upp á í Danmörk, hér sén so verði. Góðræktar mikla minning þá mæta séra Jón gerði.
176. Minningarsómi mönnum lýstmikill að því og er so víst sér með því blessan byggði. Guðs náð mun honum gleyma síst góð fyrir þau tilbrigði.
177. Kirkjan í Felli föður hans varforðum mjög þrátt til ununar, lof drottni las og kenndi auðmjúkur, grátinn, oftast þar einatt sér þangað vendi.
178. Tilhlýðandi því þykir bestþar uppi myndin vegleg fest sjáist, og so er líka, mínum því séra Jóni sést sæmd fyrir manndyggð slíka.
179. Mun hann því heldur minnast á,myndina þegar horfir á, föður síns gáfnagæði hvar eg set allan efa frá andi Guðs hann þeim klæði.
180. Guð hefur sett í hins stað hannhér í Felli sinn kennimann orð sín so láti ljóma, í því er nú með sæmd og sann samlíkur fyrra blóma.
181. Varla kynni eg við mig þarvegna angræðis söknunar ætti eg þar ei minn bróður eftir hér næst til ununar, orðinn mér hjartagóður.
182. Mín þegar héðan missir viðmun hann með bróðurlegan sið góðs minnugur mín verða. Ekki munu löng eftir bið ætla eg minna burtferða.
183. Mitt hjartalag er héðan frá,höndum trúar eg vildi ná hjálpræðis hátt til fjalla hvaðan eg fæ að finna og sjá fullkomnan góðs mér alla.
184. Þann áhuga og allt mitt ráðauðmjúkt fel eg á drottins náð, ástmenn þar með so mína, í fullkomlegri dýrðardáð, dýrstur, oss láti skína.
185. Með vorum heiðurs holdlegahjartans föðurnum blessaða um allar aldir alda í himneskri sambúð heilagra höfum so dýrð margfalda.
186. Þessi mjög einfalt orðuð ljóðástmenni bið eg hjartagóð mín að virða sem vona. Lögunar til á liprum óð lægstur er eg hans sona.
187. Hér og þar út af hjarta og öndheilagri þrenning lofgjörð vönd ætíð vel sögð og samin fyrir vorn sæla séra Gvönd sé að eilífu, amen. Athugagreinar
Hans eftirþreyjandi sonur, Hallur Guðmundsson, hefur þetta sorgandi sungið.
(Lbs 1529 4to, bls. 1–14) 62.5 við] ;óljóst í handriti;. 72.4 mjeg] < mjög ;breytt frá handriti vegna ríms;. 87.4 mjeg] < mjög ;breytt frá handriti vegna ríms;. 107.2 sárt] ;lesháttur í handriti óviss;. 127.5 gerði] < gjörði ;breytt frá handriti vegna ríms;. 141.4 gerð] < gjörð ;breytt frá handriti vegna ríms;. 156.4 mjeg] < mjög ;breytt frá handriti vegna ríms;. 168.1 Honum] ;Hér virðist eiga að lesa Hönum. Annars er þessi mynd jafnan bundin í handriti og alls staðar hér skrifuð honum. (Kristján Eiríksson og Þórunn Sigurðardóttir bjuggu til skjábirtingar) |
