SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3126)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Enn huggunarorð í mótganginumFyrsta ljóðlína:Aleina traust fyrir utan ef
Höfundur:Höfundur ókunnur
bls.325–327
Viðm.ártal:≈ 1600
Skýringar
Með lag: Má eg ólukku ei móti stá.
1. Alleina traust fyrir utan efá Guði eg hef, hvörnin sem helst vill ganga. Byggð hef í honum búið mér, bölið þá hér mig vill mæða og stanga. Hann er alltíð hjálpin mín blíð, grimmd djöfuls í gegn Guð er mitt megn. Hvör skal mig hræðsla fanga?
2. Syndir, lestir og svikaráð,sveipa allt láð heims nú um hvörja reita. En tryggð og dyggð með trúleiks rétt til baka er sett, allfáir að æru leita. Sá þetta séð fær sér í hug hlær, Guð hugsar hann víst sín gæti síst, að lifi svo í lastasveita.
3. Vin minn, ei dæm með þér svo þú,þenk heldur nú að það sé Guðs þolinmæði. Nær oss hann hirtir ekki hast en þó vort last sjái og syndsamt æði. Því þá honum lýst þig slær hann víst, þeim er óspar þrjóskur sem var harðlega hegna í bræði.
4. Þó gefi þér ekki Guð svo snarthvað girnist þú margt, það lát samt þig ei þreyta. Líknar tregur þó lítist hér ljúfþýður er, ei vill hann þó ætíð neita. Hans bíð í trú, halt svo fram þú, hreinferðugan forlætur ei hann, hjálp mun Guð hræddum veita.
5. Nær sem þig mæðir hryggðar hret,hop þitt allt set á herrann þinn himna tiggja. Hönum þína forhugsun fá, fullvel mun sá allt sjá það á kann liggja. Oss nærir hann best og hvörs þörf girnist, veitir oss þar því hann vantar ei par, af öngvum lán þarf að þiggja.
6. Út er mín liðin ungdóms tíðen nú um síð ellinnar ann eg degi. Um borgir og lönd hef eg riðið og rennt rétt margan kennt, fékk þó fornumið eigi, að á vonarvöl víki með böl biðjandi um brauð, né börn hans snauð, sá rann á réttlátum vegi.
7. Enn það hef eg reynt og vitað vístað vondum síst hlífa vill herrann ríkur. Upp þó renni sem urtin ein allfögur og hrein blómstri liljunnar líkur. Guðs hefndar slags höggið því strax ríður á þann rangláta mann fljótt svo í visnan víkur.
8. En sá sem ætíð óttast kanneinn Guð og mann og er hans elskuginn stærsti. Með handtéran sinni heiðrar Guð, hans stundar boð traust á lausnarann læsti. Hörmungin þá hann stríðir á, honum með prís hjálp Guðs er vís og sigurinn sóma hæsti.
9. Guð minn, af hjarta þakka eg þér,þú hefur mér lífs næring nóga umgengið. Þess sem að gjörðist þörfin mín, það gaf náð þín hvað girntist hef eg fengið. Því ríkdómur kann að ranglæta mann, fordæma og með ef fús við féð hjartað sterklega strengir.
10. Hvað skal eg auðs með hefðargjöldhér í veröld hvörja snart hlýt forláta, og grimma dauðans ganga á veg, gull þó hefði eg enginn þar er til gáta. Ofþurfð, ofnægð, ei er góð hægð. Önnur forsmár, ein dramblát stár, Guð því allt gef í máta.
11. Á orðið þitt sem er leið glæstí ríkið þitt hæst, hjartað mitt helst nú langar. Hell því þess vegna í það inn, ó, herra minn, lát mig þá lífs kynning fanga. Svo að efalaust þér trúi eg traust, pín firrtur og þrá fái eg þig að sjá, og í eilíft líf með þér inn ganga. Athugagreinar
Amen
|