Iðranar- og bænarvers

Ó, drottinn minn, eg aumur finn,
afbrot og syndir mínar.
Það angrar mig, eg styggði þig,
og flý á náðir þínar.
Um vægð eg bið, legg þú mér lið,
líknsami, mildi herra!
Þína reiði lát þverra.
Eg er fullviss forþénan Krists,
afbrot mín verst ölll bæti best
sem braut eg þér á móti,
vonandi þess, í huga hress
hans eg blóðdropa njóti.

Sjá og hugleið þá sáru neyð
er son þinn ástkær þoldi,
hann þegar fyrst í veraldar vist
voru klæddur holdi
hafði ei það sem höfði að
halla blessaður kynni,
í sárri fátækt sinni.
Hann felldi tár, hann gjörðist sár,
hann píndur var, hann krossinn bar,
hann með galli drykkjaður;
deyði svo hér hann sem þó er
heilagur guð og maður.

Mitt æviskeið þín biðlund beið
betran lífs eftir minni,
og gaf mér tíð þín gæskan blíð,
Guð, svo eg snúast kynni
frá syndum mín og svo til þín,
fyrir sanna iðran hreina,
er þinn vilji alleina.
Syndarans deyð og sára neyð
síst girnist þú, það er mín trú,
miskunnar faðirinn mildi,
heldur að hann sem hrasa kann
hjálplegur verða skyldi.

Eins bið eg þig, bænheyr þú mig
af blessaðri gæsku þinni.
Auk mína trú og iðran nú,
efl mig í guðrækninni,
að synda sið mig sjái við
svo þig ei framar styggi
heldur glöggt að hyggi,
að eg sem best það aðhyllest
að þjóna þér það eftir er
af ævidögum mínum
svo heppnist mér nær héðan fer
að hvíla í faðmi þínum.