Bæn á eftir samkomu

Ó, veit þú mér bæn! er í veldið þitt kem,
þú vistráður herbergja! yfir þeim sem
af jörðu í föðurhús flytja:
Æ, settu mig þar sem á hávaða er hlé!
Þó húsrúmið lítið og óskrautlegt sé
og garðs-hornlegt sé þar að sitja.

Á jörð hef’ eg furðast það beljandi brölt,
það brakandi fótþóf og mál-rokka skrölt
með hvinum og dúandi duni,
og allt þetta samkvæmis argafas,
og allan þann troðning og gjallanda-þras
sem húsinu lægi við hruni.

Hver fjöl slóst í leikinn, og innanstokks allt
varð uppvægt og hamslaust og byltist og valt
sem strákar við stökkdans í polli –
sem hvirfil-byl hýtt væri um hurðir og skáp
og hlaupinn djöfull í sérhvern kláp:
Einn þjótandi, skröltandi skolli.

Og mér er sú ánægja eilífðar-nóg!
Í umskipti langar mig, spakferð og ró –
hef’ eg í bráðræði beðið?
Því elskuðu landar, það hliðrast ei hjá,
að himinlangt verður á milli okkar þá
sé kvöðin veitt eins og er kveðið.