Ösku veð ég upp í hné

Ösku veð ég upp í hné
æsku vonar minnar
en gegnum hrímga glugga sé
geisla sólarinnar.

Þó að spilli þinni ró
þroskað getur andann
að gruna alltaf eitthvað þó
óséð fyrir handan.

Hús er ég að hlaða mér
heimtar þörfin ríka.
Hrafninn þang að hreiðri ber
hann er að byggja líka.