Maður einn fór í væna vist

   Heimildarmaður, Ingunn Jónsdóttir segir:
   Ýmsir halda, að nú á dögum sé fólk, sem er í vistum, orðið heimtufrekara en fyrr hafi átt sér stað. Taka einkum ungar konur sér það nærri og halda að það stafi af ólagi sínu, en þeim til hughreystingar skrifa ég þessa sögu:
   Fyrir nærri 80 árum(um miðja nítjándi öldina) voru hjón á Norðurlandi, sem ekki kom  sem best saman. Gekk ósamlyndi þeirra svo langt, að bóndinn sá sér eigi fært að búa saman við konu sína. Fór hann því burt og réðst í vist annars staðar, en ekki var það skilmálalaust af hans hendi, eftir því sem konu hans, er hann hafði látið eina, sagðist frá í langloku nokkurri, er hún orti og birt er hér.

     Vísan er einnig í Vísnasafni Skagfirðinga og er kennd Siggu skáldu:
Maður einn fór í væna vist.
Varð því að setja upp kaup.
Það var sem að hann þurfti fyrst
þurrka, koppur og staup.
Kjallari,bátur, kjálkaskjól,
kviðreipi, ennisspöng.
Svefnherbergi með sælustól
og sængurklæðin löng.
Þjónustu stutta, þykkva um lær.
Þar með og líka skyrtur tvær.
Af Hoffmannsdropum hálfan spón
hjartað því bilað var.
Á hverjum morgni þessi þjón
þurfti til hressingar.
En hann kvaðst vera eins og ljón
ólmur til vinnunnar.