Síðasti mansöngur Ferakutsrímna

Það var lán í óláni Guðmundar, að hann „fýstist að fara með blek og penna.“ Skáldgáfa hans og fróðleikur aflaði honum vina og styrktarmanna og þrátt fyrir vanburða líkama er hann oftast hress í bragði:
Gott sé þeim með geðið kátt
sem glaður sést í hverjum stað
þó drottinn leggi á mótgangsmátt
maður er sá, sem umber það.
(Bósarímur X)
Þó að honum sé varnað þátttöku í venjulegum störfum heilbrigðra manna, fann hann erkefni við sitt hæfi og rækti það af alúð:
Ég hef hlotið manndómsmagt
minnsta af sonum Nóa
hvorki er mér til handverks lagt
hey að slá né róa.
Fyrst mig setti herrann hjá
hraustra þarfamönnum
skapfelldlegast skilst mér þá
að skemmta frómum mönnum.
Greinarhöfundur Finnur Sigmundsson