Haust við Blöndu

I.
Ég leynislóð úr fjarlægð finn
á fund þinn, stör í mýri.
Hvort blundar ekki bragur þinn
í blóði mínu enn?
Þau heilla ennþá huga minn
þín hljóðu ævintýri
er dyngir mjöll
á draumafjöll
og dimma tekur senn.

Ó, heima er allt svo hreint og blátt!
Mitt hjarta af gleði skelfur.
Hér hef ég griðland áður átt
– en ekki meira um það.
Hér grefur bakka, gnýr við hátt
mín gleði og sorgarelfur
er yggld og ströng
hinn svarta söng
við sandinn áður kvað.

Hér voru byggð mín bernskuskip
hér börðust þau við flauminn.
Þau fluttu margan góðan grip
og gjafir til mín heim.
Einn harmleik enn ég sé í svip:
Þau sukku og hurfu í strauminn.
Úr úðaröst
með iðuköst
fékk ekkert borgið þeim.


II.

Eg heyri kjörrin kveðast á
af kappi í heiðarásnum
við felulæki er læðast hjá
um laundyr allt í kring.
Ó, heiðavindur, viltu strá
á veg minn haustsins djásnum?
Lát kliða dátt
úr hverri átt
þín kvæði, söngvalyng!

Mín náðarstund er stutt sem fyrr.
Mig stöðva enginn kann
er fjöllin loga í haustsins hyr
og hlíð er skuggum kafin . . .
Um veg minn enginn vinur spyr
hvern varðar líka um hann?
Ó, syngdu stör!
Mín flóttaför
er fyrir löngu hafin.