Villtir vindar vóru í mars

Framan af var frera átt, með fjúki og vindi
en um miðjan, á með skyndi
okkur skelti vestan vindi.

Það var rok sem reif upp sjó, með regin krafti
særok yfir eyna alla
öldur huldu brúnir fjalla.

Nóttina alla gnauðaði í gömlum kofum
inni heyrðust brak og brestir
er byljirnir vóru allra mestir.

Þó fór vel, að ekki urðu, tjón á mönnum
skaðar ekki á skepnum heldur
skaparinn því sjálfsagt veldur.

Það er von, hann fari að skána og skíni sólin
gangi frá oss, grimmur vetur
geri apríl við oss betur.

Kveðju sendi, kannski hendi síðar
villtir vindar, vóru í mars,
verður skýrsla tíðarfars.