Kveðja til dalsins

Frá sem hind um leiti og laut
lék um rinda fjallsins
meðan yndis æsku naut
upp við tinda dalsins.

Gæfan reikul gerðist þar
gleðikveikjum eyddi.
Æsku veiku vonirnar
veruleikinn deyddi.

Ama bundin út við sjó
auma grund ég byggi.
Finnst þér undur á mér þó
illa stundum liggi.

Er vorsins blíða varmadís
vekur lýð af dvala
ein ég tíðum una kýs
uppi í hlíðum dala.

Þá átti ég föng við fönn og ís
fjarri söngnum þýða.
Anda löngum ljóðadís
lyfti úr þröng og kvíða.