Formannavísur úr Víkursveit 1898

Fremur áður fjörugt var
fólk með dáða hagi,
á skjöldum fáðu sköfnungar
sköglar kváðu bragi.

Opt með sóma öldin kná
elið skjóma þreyttu
ægisljóma lundar þá
ljósum óma beittu.

Margur kjóla viður var
vænu hóli gæddur,
upprann sól þeim ununar
ormaból sem græddu.

Er nú tíðin önnur þar,
en samt blíður friður
freyrar skíða fram um mar
fiskinn stríða viður.

Röm þó aldan reisi þar
rjétt ósjaldan falda,
sjóar valdir víkingar
völl um mjaldurs halda.

Fer um lúðu- fljótt -völlinn
floti prúður gnoða,
voðir dúði vindurinn
vellur á súðum froða.

Gerist fundur gleðinnar
gleymist stundar vandi
þegar skunda skrautbúnar
skeiðar undan landi.

Hjörfa rjóður hulinn móð
hyggju slóð um tjéða
fyrir þjóð, sem fá vill óð
formannsljóð skal kveða.

Telja hneita ulla á
útum reitinn þara,
þessa veit eg virða þá
Víkursveit úr fara.
—–

Frá Guðbrandur Byrgisvík
brims- um -landið frekur
með heiðurs-standi hetja slík
hesti banda ekur.

Á græðishéra Guðmundur
gautur hvera eisu
síldar ver um vasklegur
Veiði- fer úr -leysu.

Kristinn nái nefna þar
nýtur frá er Kambi,
hleypir knáum mastra mar
móti sjáar drambi.

Sveinn hinn knái kappi nú
Kólgu’ ef náir slota,
Naustvík frá, um flyðru bú
færir ráar gota.

Kjörvog hraðir firðar frá
fram um traðir þara
renna glaðir rekkar á
ranga Svaðilfara.

Frægur nefnist fleinsbaldur
fram á hrefnu mýri
Þorsteins hefnir Þorleifur
þóftu stefnir dýri.

Gautur víra Guðmundur
geð með hýra’og prúða
háfs á mýri hugaður
höfrung- stýrir -súða.

Ágúst skjalda þundur þá
þjóð með valda’ og knáa
stýrir “tjaldi” trefla á
túnið mjaldurs bláa.

Útá kaldan sækja sjá
seggir valdar bjargir,
Gjögri halda gildir frá
gautar skjalda margir.

Einn að nafni Eiríkur
ítir hrafni súða
um heiði drafnar happsamur
hlynur grafnings búða.

Boða sver þó söngli föll
son Jóns fer hann Pjetur
korðaver um karfavöll
kaðalhéra etur.

Þó um kórinn keilunnar
kólgu sjórinn rjúki
ranga jórinn rennur snar
raums frá stórum búki.

Kennir frægi korða þór
kólgu ægis hörðu,
Árni lægis lætur jór
lýsu plægja jörðu.

Pjetur getinn Guðmund’ á
grunnungsfletið breiða
hetja metin hraust að sjá
hundi etur reiða.

Guðjón skýr með skatna þá
skjóma týr óríri
hraustur mýri mjaldurs á
mastra stýrir dýri.

Er Guðmundur Ávík frá
ötull lundur naða
ljónið sunda lætur á
laxagrundu vaða.

Samson rikkir rekkur snjall
ranga bykkju’ á græði
að þó skrykkist öldufall
um Þórsdrykkjar svæði.

Telja má í mærðar skrá
mikið knáa að vonum
drengi þá, sem fleyin frá
færa Ávíkonum.

Venur þarfur þorskatjón
þá um karfa mýri
Pjeturs arfi aldinn Jón
ára skarfi stýrir.

Eins Guðmundur aldraður
um hvalsgrundu breiða
hleypir stundum stórvirkur
sterkum hundi reiða.

Þau ráð grunda geðs um brík
geira lundur skyldi
fálki þundar fram í Vík
fljótast skunda vildi.

Á laxamýri’ hinn lánsami
láin skýr þó freyði
fögru stýrir Finnbogi
flóða dýri’ á skeiði.

Snúast þar læt Viðris val
valla rar hjá mengi
Norður- fara –fjörð í skal
finna snara drengi.

Valgeir rjóður randa frí
rán þó bjóði skafla
lunginn flóða lætur í
laugast blóði hafla.

Og Jens tíðum Óla bur
útum hlíðir kola
yggur skíða óhræddur
öldu ríður fola.

Útum flesin fiska blá
frægur kesju lundur
frá Krossnesi keyrir þá
karfa trjés Guðmundur.

Yfir mjóa hyggju hlað
heimsku- þó með -kjörin
færi’ jeg Ófeigsfirði að
fjalars sljóa knörinn.

Arngríms þaðan arfi Jón
útum traðir laxa
færir hraður flóðaljón
freyrinn glaður saxa.

Frí við mæðu fetin þar
fólk á gæða skeiði
gauta klæða um grund sævar
guð á hæðum leiði.

Sverða freyrum samt vil tjá
sóma’ er eyra kjörum
ekki fleiri firðar þá
fley úr keyra vörum.