Sveitin mín

Sé ég í anda
sveitin mína góða
sveipaða í dýrðar
sumars fagran gróða
sveitina kæru
sveitina vors og ljóða.

Blessaði gamli
bærinn minn er hruninn.
Allur á burtu
æsku horfinn funinn.
Ungur og gamall
á því finn ég muninn.

Eyjar í fjarska
útskaginn og hafið
ætíð það verður
auðnu og farsæld vafið.
Leiksvið mitt forna
liggur týnt og grafið.

Horfi ég yfir
heiðavötnin fríðu.
Syngja þar svanir
söngvaljóðin þýðu
seiðandi tónar
sigra allt með blíðu.

Sé ég í fjarska
sóleyjar á túnum
öræfagróður
undir fjallabrúnum
margs konar myndir
miklum hagleik búnum.

Í fjarlægð ég greini
fjallatinda háa
elfurnar renna
út í fjörðinn bláa
í huganum lít ég
hamrabeltið gráa.
- - -

Unglingur átti
ögn af þínum föngum
sat oft við sæinn
í sólskini út hjá töngum.
Öldunnar niður
ómaði þar löngum.

Útþráin seiddi
unga drengsins hjarta
sá hann í fjarska
sæludaga bjarta.
Heillaði hafið
hugans innstu parta.

Síðan hann kvaddi
sveitina og mengi.
Hélt út í heiminn
hann á nýju gengi.
Hugurinn bar hann
hálfa leið um vengi.

Víða hefur farið
veit ég öðru fremur.
Aðeins sem gestur
aleinn þangað kemur
en eftirsjón alla
inni í brjósti temur.

Aldrei hann fann
sem eftir var að leita
ekki út á sænum
eða fram til sveita.
Upp þó í vindinn
alltaf gerði beita.

Auðnan hans hvarf
er yfirgaf hann kotið.
Allmarga hefur
árekstrana hlotið
hefur hann sjaldan
hamingjunnar notið.

Seint er að iðrast
sinna öfgaspora.
Eitt er að öðlast
annað er að þora.
Þráin mann seiðir
þegar fer að vora.

Óhappaskrefin
enginn forðast getur
auðna og afglöp
eru færð í letur
ýmsir þó reyni
allt að gera betur.
7.12.1961