SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (1274)
Afmæliskvæði (11)
Ástarljóð (10)
Baráttukvæði (3)
barnagælur (1)
Biblíuljóð (3)
Brúðkaupsljóð (1)
Bænir og vers (1)
Daglegt amstur (8)
Eftirmæli (13)
Ferðavísur (3)
Formannavísur (1)
Fræðsluljóð (1)
Gamankvæði (18)
Háðkvæði (8)
Hátíðaljóð (2)
Heilræði (1)
Hestavísur (2)
Hindisvík (2)
Holtavörðuheiði (3)
Húnaþing (8)
Húnvetningar (7)
Hyllingarkvæði (4)
Jóðmæli (1)
Jólaljóð (3)
Kappakvæði (1)
Lífsspeki (2)
Ljóðabréf (6)
Náttúruljóð (48)
Oddi (1)
Rímur (1)
Sagnakvæði (1)
Sálmar (2)
Skáldsþankar (44)
Strandir (2)
Söguljóð (11)
Söngvamál (1)
Tíðavísur (1)
Tregaljóð (4)
Þululjóð (1)
Ættjarðarkvæði (15)
Ævikvæði (2)
FögnuðurFyrsta ljóðlína:Sérðu ekki, maður, að sólin skín
Höfundur:Sigríður Björnsdóttir
bls.147
Viðm.ártal:≈ 1950
1. Sérðu ekki, maður, að sólin skínog sumar er enn komið inn til þín með lífsins fegursta gróður. Þar sem áður var auðn og ís er orðin jarðnesk paradís. Ég er fagnandi guð minn góður.
2. Ég ganga vil hljóðlega í helgidóm innþví himneska unað og yndi ég finn um æðar og hjarta mitt streyma. Ég er eitthvað svo barnslega bljúg í dag ég bið fyrir öllum og allra hag en ástsemdum guðs má ei gleyma.
3. Því hver var mér dýrri líknarlaugen lífsins orð þitt í hverri taug þú kenndi mér öllu að unna. Og hví væri önd mín kvíðafull fyrst kærleiksnáð þín er barmafull með ótæmda orku brunna.
4. Þú guð ert allt sem ég á og ann –– og eilífðar þráin sem í mér brann er geisli frá guðdómnum bjarta. Þú ert funinn í æðum örþreytts manns. Þú ert ómur af vörum kærleikans. Þú ert ljósið í mínu hjarta. |