Heim (brot)

Máist varla minningin
mjöll þó falli um dalinn;
hún er að kalla huga minn
heim í fjallasalinn.

Sól og gróður sælunnar
svæfðu óðar harminn
ylinn góðar átti´ eg þar
upp við móðurbarminn,

Bjartsýn öndin engu kveið
amaböndin sneyddi
forðaði gröndum fram á leið
föðurhönd, sem leiddi.

Helgan náttstað honum bjó
hinsti sáttaboðinn;
þá var fátt sem færði ró –
fallin máttarstoðin.
– – –

Enginn glaumur glapti frið
gerðist naum hver vika;
líkt og í draumi lék ég við
lækjarstrauminn kvika.

Yndisfagurt allt þá var
auðnuhag að styðja;
fyrstu laga lét mig þar
ljóðin bragagyðja.
– – –

Eg er sekur, sveit mín kær!
Sviða vekur aminn.
Enginn tekið aftur fær
æskubrekin framin.

Böl þá herjar, bið eg sól
blóm að verja gróin
lautu hverja, læk og hól
líka berjamóinn.
– – –

Ævi- búin brátt er stund;
bið eg trúin vaki.
Smalaþúfu, hest og hund
hef eg nú að baki.