Fylgdarmaður

Hann var eins og haustbylur harður í augum
og hrjúf var hans rödd.
Hestur hver dauður og hrollur í öræfataugum.
Þó var Kaldakvísl kvödd.

Skarðasúgurinn rist hafði manninn rúnum
er reið hann um fjöll.
Þrjátíu hesta hann rak að rannsóknum búnum
norður í sandbyl og mjöll.

Úr Fljótshverfi hélt hann og allt til Eyjafjarðar
í einum hvínandi fleng.
Þá var ei hugsað hvort hestur næði til jarðar.
Þá var súgur af dreng.

Á Sóleyjarhöfðavöðum, vikrum og sprengisöndum
velktist hann dægrin löng.
Og stökkið buldi á auðnum og öræfalöndum
svo grundin söng.

Er heimreiðir duna undan hestum langferðalaga
og hleypt er í tún
þá fylgir gestum af öræfum gustmikil saga
um Sigurð frá Brún.

Þar var hann konungur hests og alls heimsins.
Hlýjuðu gæðingsspor.
Hvort þeysir hann enn um útsæ bláfjallageimsins?
Maður með seiglu og þor.