Grána-minni

Fríðan átti eg gjarðaglað
gleður dátt að hugsa um það.
Honum þrátt eg hleypti af stað
hófasláttur snjall við kvað.

Þéttur á velli var að sjá
vöðva-hnellinn, hvass á brá.
Rann um svella glæra gljá
greitt, sem félli bylur á.

Froðu steyptust föll af vör
fram er hleypti beislaknör
brúnaleiftur-ljósin snör
loguðu, greypt í ennisskör.

Græddi hylli gjarðamar
ganga að snilli kunnur var.
Vangafyllu Fjörgynjar
fletti í trylling samreiðar.

Makkann reisti, höfuð hóf
hart fram geysti, salla skóf
kveikti gneista gullið róf
gegnum þeysti reiðar kóf.

Skotið felldi fákinn minn
feigs að kveldi albúinn
í hærra veldi að hefjast inn
á Herrans eldi velkominn.

Sit eg hljóður harmþrunginn
hugarmóði altekinn
kasta á góða klárinn minn
kveðjuljóði hinsta sinn.