Haustnótt hjá Gálgagili

Um reginheiði rökkrið fer
og rekur daginn undan sér
svo eftir verður heimur hrellinganna
með húms- og skuggafylgsni nóg.
Hér hafa stormar glaðir gist
og galdraþulur haustsins rist
á broksins flá og finnungsmó –
og rakið glæfrasögu gálgans manna
sem gljúfrið hinstu hvílu bjó.

Hér rymur áin rammaslag
og ríkir myrkur nótt og dag
því slútbjörg saman hnýta´ um gjúfrið höndum
og hleypa engum fram hjá sér
en standa á verði, hlið við hlið.
Hér hafast dæmdar sálir við
í djúpinu þar sem dimmast er.
En myrkrið eltir alla birtu á röndum
sem ofan í gljúfrið fer.

Hér ríkir óttinn ljóst og leynt
og lengra en augað fái greint
að völdum situr vá og ömurleiki
sem veitir ekki stundargrið.
Því ekki mun það heiglum hent
að hafa þar á fundi lent
sem rummungsþjófa ræðast við
og óðir stormar dansa faldafeyki
um fenjaheiði að gömlum sið.

Er hengibjargsins harpa er gnúð
og hlakkar undir kolblá flúð
er ekki vert að kljást við karla þessa.
Menn kunna ekkert lag á þeim.
Því þjófahópsins háttalag
það hefur á sér leiðan brag –
ber óreiðu- og klækjakeim.
Og þeirra gleði er samfelld svartamessa
sungin döprum heim.