Í orðastað Hallands-Möngu

Mottó:
Lét mig hanga Hallands-Manga
herða drangann viður sinn,
fold réð banga flegðan langa
fram á strangan húsganginn. Bólu-Hjálmar


Neinn ei ræður náttstað sínum
nokkurs ganga beggja er verð.
Sinnt hafa fáir málstað mínum
menn eru að ræða okkar ferð.

Síðar þú mér sendir kveðju
sveið mér oft þitt húsgangsspjall
við þinn hljóms- og háttasveðju
hlífðir engum kvæðasnjall.

Þröngur bænda þá var hagur
þrotlaust strit hjá vinnulýð.
Það var enginn búgarðsbragur
á bænum Hallands í þann tíð.

Úti á hjarni ýmsir deyja
áþján dönsk og veður svöl.
Reyndi hver að þrauka og þreyja
það var fárra kosta völ.

Ég var hjú á bóndans búi
bauðst mér fátt sem gladdi hug.
Þótt nú enginn þessu trúi
þá var helst að sýna dug.

Bóndans orð á bænum gilda
brást þér húsfreyjunnar stoð.
Það var hefð og hjúaskylda
húsbóndans að virða boð.

Mér var skipað burt að bera
af bænum hvítavoðunginn.
Og hvað átti eg að gera
annað: Kæri Hjálmar minn.

Úr engu hafði ég voð að vefa
og vefja um litla kroppinn þinn
og ekkert átti eg að gefa
utan bara skrokkinn minn.

Við hans hlýju und herðadranga
hlaustu blund í friði og ró
meðan að ég mátti spranga
millum bæja í hríð og snjó.

Að Dálksstöðum leið nam leggja
ljúft var fagnað okkur tveim
það var happ og blessun beggja
að barði ég að ranni þeim.

Langa hefi ég götu gengið
glöp og sigra við ei tef.
Og skeytið kalda frá þér fengið
fyrirgefið líka hef.