Fréttabréf úr Reykjavík – Haustið 1905

Héðan er svo fjarska margt í fréttum núna
og fyrst er það, að ég hef tekið andatrúna
og sver: það er svo satt og rétt sem segjast kunni
sagt frá henni í Ísu og líka´ í Fjallkonunni.
Þeir Einar og Björn eru uppáhöld mín.
– Nema Indriði kunni að villa þeim sýn.

Ísafoldar-Björn er allra manna mestur
meiri trúarfrömuður en nokkur prestur.
Og þó hann hérna allar valdavonir svíki
til valda brýst hann þá í dauðans skuggaríki.
Hann stundum við sjálfan sig segir að von:
Je suis l´emoereur Napóleón.

Einar kvartar undan miklu ofsóknonum
og svo því, hve fáir vilja trúa honum.
Huggun er: Við hæðnisglósur heimskra lýða
hafa stærstu andans garpar fyrr mátt stríða.
En haldi slíku áfram, er hætta á því
að holdið hans gufi upp í reyk eða ský.

Við Ingólf eru góðir menn, þeir Bjarni og Bensi
og berjast fyrir sjálfstæði með skopi´ og glensi.
Og dómarinn er hamrammur og hetja´ í riti
en haldið að hann muni kafna´ í lærdómsviti.
Og þegar hann dettur, hann dómari Jón,
þá dæmir hann steinana´ á veginum flón.

Hannes verður settur af, að sögn nú bráðum.
Sá kvað vilja fjötra allt með dönskum þráðum.
Svo er líka vísindalegt viðtal bannað
við þá dauðu, jafnvel loftið sjálft er bannað!
Þetta var samþykkt á þinginu nú.
Þjóðin er alveg á gagnstæðri trú.

Hér er stöng eins há og tindar hæstu fjalla
heyrir þegar suður í löndum Bretar kalla.
Ráðherrann vill ekki láta stöng þá standa.
Stjórnin er þar komin í þann mesta vanda.
Gat var í lögin, þeir gáðu´ ekki að því
gat, sem að stöngin kemst vel fyrir í.

Þingmennirnir allir saman eiga´ að fara
út til Hafnar. Þar á ekki neitt að spara
halda veislur, hengja á þá heiðurskrossa
hnýta tryggðabönd við gylltra skála fossa.
Hann Skúli´ á að dansa við drottninguna þá
og dannebrogsorðu á brjóstið að fá.