Húnaþing

Húnaþing í faðmi fjalla,
fagra byggðin min.
Ennþá glitar sólasindur
silungsvötnin þln.
Út við flóann kaldir klettar
kljúfa brim og ís.
Inn til heiða isabjartur
Eiríksjökull ris.

Húnvetninga gæfuglóðir
geymir sagan enn.
Fyrrum byggðu djúpa dali
djarfir, stoltir menn.
— Menn sem vildu heldur hniga
helsærðir á fold,
en að kaupa fjör sitt fyrir
frelsi og ættarmold.

Húnvetningsins innsta eðli
er, að vera frjáls,
þolir ekki agans helsi
um sinn beina háls,
Þegar kúgun lagði I læðing
landið allt um kring
— hnefaréttar reglur einar
réðu um Húnaþing.

Ennþá logar yfir byggðum
eldur sólarbáls.
Ennþá hylla Húnvetningar
hreystiverkin frjáls.
Ennþá fóstra djúpir dalir
djarfan Húnvetning
— orðahvatan, hnefaharðan,
hraustan íslending.

Vakir yfir háum heiðum
himinkyrðin djúp.
Aftansmistur sveipar sveitir,
sínum létta hjúp.
Ljóma slær á bændabýlin.
Blessuð sólin skln
— Húnaþing I faðmi fjalla
fagra byggðin mln.