Gömul saga

Gróðarmáttur Guðs og jarðar
grasi prýða fornan val.
Tíminn hefur gleymsku grafið
gamla sögn úr Laxárdal.

Hvert sinn, þegar leið mín liggur
Laxárdals um forna slóð,
harmi þrungin sorgarsaga
seytlar gegnum merg og blóð.

Hér var áður elskað, lifað,
óskað, vonað, Guði treyst,
vakað yfir vorsins gróðri,
von á dalsins gæði reist.

Þá var vængjað líf í lofti,
lambagrös í fjallasal.
Ungra hjóna aðalsmerki,
ástin, prýddi Laxárdal.

Sumar leið, en viðsjáll vetur
virti einskis bjarkarþrótt.
Blómin ung frá björtu sumri
buðu hnipin góða nótt.

Bóndans iðnu, högu hendur
hefluðu smáa vöggugrind.
Konan unga sat við sauma,
sá í anda barnsins mynd.

Bóndi heiman býst til ferða,
björg til vetrar sækja skal.
Þorri dauðans köldu krumlur
kreppti yfir Laxárdal.

Meðan sauðir kjarrið krafsa,
konan sýslar inni við.
Hurðum skellir bóndans bölvan,
brjáluð hríðin, óttans svið.

Kona hleypur, hyggst að bjarga
hjörð í öruggt stormahlé.
Ofsahríðin augun blindar,
óstætt veður, snjór í kné.

Æsist stormur, hamast hríðin,
hnígur konan þreytt og köld.
Hrópar loks í heljarnauðum:
Hjálpaðu okkur, Guð, í kvöld.

Heimþrá, knúin heljarkvíða,
herti bóndans viljaþrek.
Þorri ógnarmáttinn missti,
myrkrið fyrir dagsbrún vék.

Rétt við bæinn bóndi finnur
bleikan, frostikrepptan ná.
Örvæntingin ægiþunga
yfir manninn lagðist þá.

Tunga bregst, en hjartað hrópar
harmi lostið geims um frer:
Hvernig – góði, grimmi Drottinn,
gastu tekið allt frá mér!

Bóndinn ungi byrði þunga
bænum tóma flytur inn.
Lífs síns yndi og vonir vefur
vinarörmum – hinsta sinn.