Gigtarsálmur

Við fiðlu braga svo fiktinn
eg fer nú að yrkja stöku
um hánótt, því helvítis gigtin
heldur fyrir mér vöku.

Farinn er fótur að stirðna, –
furðað mig getur það eigi; –
býsna oft búinn að spyrna
við broddum á lífsins vegi.

Þeir, sem að táknunum trúa,
svo trúaða marga eg þekki! –
halda við förum að fljúga,
og fæturnar brúkum þá ekki.

En, þó að eg breytingu þrái –
því má nú hamingjan ráða, –
eg kvíði svo fyrir eg fái
fluggigt í vængina báða.