Vormorgunn

Þú vorgyðja ljúf á sólvængjum silfurbjörtum
ert svifinn í garð, svo vetrarins skuggi flýr.
Hún brennur nú enn í óþreyjufullum hjörtum
sú eilífa þrá, er seiðir hvert barn til þín.
Á morgunsins hörpu heyri ég streng þinn óma.
Mér hlýnar í geði, birtir um farna slóð.
Við árdagsins skin og heiðríkju þinna hljóma
ég hylli þig vor, og syng þér mín gleðiljóð.